Das Lächeln - Monika Martin

Am Rande der Zeit,

war ich die Geisel der Dunkelheit,

keine Sterne, kein Land,

keine helfende Hand.

Aber dann, dann kamst Du

und Dein Lächeln hat mich befreit,

liege in’s Licht

hast du mir gezeigt.

Ich vermisse Dein Lächeln von gestern,

frage jeden: Hast Du es geseh’n?

Doch die Mensche geh’n schweigend an mir nur vorbei,

weil sie alle mein Herz nicht versteh’n.

Die Träne der Welt

war’n damals alle von mir geweint,

dort im dunklen Verlies,

wo der Mut mich verließ.

Denn ein Lächeln von Dir

und es brach alle Mauern auf,

ich flog vor Glück

zur Sonne hinauf.

Ich vermisse Dein Lächeln von gestern,

frage jeden: Hast Du es geseh’n?

Doch die Mensche geh’n schweigend an mir nur vorbei,

weil sie alle mein Herz nicht versteh’n.

Уақыттың шетінде

Қараңғылықтың тұтқыны болдым

Жұлдыз жоқ, жер жоқ,

көмек қолы жоқ.

Бірақ содан кейін сіз келдіңіз

және сенің күлкің мені босатты

жарықта жату

маған көрсеттің бе

Кешегі күлкіңді сағындым

Барлығынан сұраңыз: Көрдіңіз бе?

Бірақ адамдар менің қасымнан үнсіз өтіп жатыр,

өйткені олардың ешқайсысы менің жүрегімді түсінбейді.

Дүниенің көз жасы

ол кезде мен үшін бәрі жылады

сонда қараңғы зынданда,

батылдық мені жоғалтқан жерде.

Себебі сенен күлкі

және барлық қабырғалар қирады,

Мен бақытпен ұштым

күнге дейін.

Кешегі күлкіңді сағындым

Барлығынан сұраңыз: Көрдіңіз бе?

Бірақ адамдар менің қасымнан үнсіз өтіп жатыр,

өйткені олардың ешқайсысы менің жүрегімді түсінбейді.