Am Anfang der Zeit - Monika Martin

Am Anfang war

nur das Feuer da,

wie die Sonne rot

in der Nacht.

Im Sternenschein

der Unendlichkeit

ein alter Traum

neu erwacht.

Und tausend Tränen

aus Satz war´n nur

ein Tropfen

im Ozean.

Das Meer so tief,

als der Wind noch schlief

am Horizon

des Vulkans.

Der Erde Land

war vom Mensch bestellt

mit Blumen

und Stacheldraht.

Und Falken flogen,

wo Tauben war´n

stand einsam

ein Zinnsoldat.

Nur etwas blieb

und hat überlebt,

war stärker als jedes Leid.

Die Liebe gab

allen Menschen Mut,

wir steh´n erst

am Anfang der Zeit,

am Anfang der Zeit,

Hoc nobis est primum tempus.

Басында болды

тек от

күн қызыл сияқты

түнде.

Жұлдыздың жарығында

шексіздік

ескі арман

жаңадан оянған.

Және мың көз жас

тек соғыстан бастап

тамшы

мұхитта.

Теңіз соншалықты терең

жел әлі ұйықтап жатқанда

көкжиекте

жанартау.

жер елі

адам бұйырды

гүлдермен

және тікенді сым.

Ал сұңқарлар ұшты

көгершіндер болған жерде

жалғыз тұрды

қалайы солдат.

Тек бірдеңе қалды

және аман қалды

кез келген азаптан күшті болды.

Махаббат берді

барлық адамдар батылдық

бірінші тұрамыз

уақыттың басында,

уақыттың басында,

Hoc nobis est primum tempus.