Kantata - Marek Grechuta

Śniły mi się ptaki bez nieba…

Śniły mi się konie bez ziemi…

Tu żadnej pory roku oprócz zimy nie ma

Tu miejsce na labirynt i na głowę kamień

Obcy mur z obcym murem graniczy

Na łodyżce podwórka więdnie lniany kwiatek nieba

A oni tam zboże sieją

Senne siano się zwozi w sienie otwarte na oścież

Tam lato ze złotym berłem przechodzi

Jeszcze z daleka samego Królestwa

Świeci ostatnie jabłko na jabłoni…

Tu miejsce na labirynt i na głowę kamień

I nikt nie krzyknie nawet, kiedy upadnę w zgiełku zmotoryzowanym

Jak resztki lodu sprząta się przed wiosną - obcego człowieka podniosą

Zbiegną się nagle wszystkie strony i pory roku będą równocześnie

Wszystkie chwile uderzą naraz do serca

I spór będą wiodły, do której z nich należę

I niech to będzie spowiedź, ale bez rozgrzeszenia

Nie chcę, by okradano mnie z mojego życia

Мен аспансыз құстарды армандадым ...

Мен жерсіз жылқыларды армандадым ...

Мұнда қыстан басқа мезгіл жоқ

Мұнда лабиринтке орын, бас үшін тас бар

Бөтен қабырға бөгде қабырғамен шектеседі

Ауланың сабағында аспанның зығыр гүлі солып қалады

Ал олар сол жерде астық егіп жатыр

Ұйқысы келген шөп кең ашық залда әкелінеді

Ол жерде жаз алтын таяқпен өтеді

Патшалықтың өзі әлі алыс

Соңғы алма алма ағашында жарқырайды ...

Мұнда лабиринтке орын, бас үшін тас бар

Ал моторлы қарбаласта құлап қалсам да ешкім айқайламайды

Көктемнің алдында қалған мұзды тазартатындықтан - бейтаныс адам алып кетеді

Барлық тараптар кенет кездесіп, жыл мезгілдері бір мезгілде болады

Барлық сәттер бірден жүрекке жетеді

Ал дау менің қайсысына жататындығыма әкеледі

Және бұл мойындау болсын, бірақ кешірімсіз

Мен өмірімді тартып алғым келмейді