Тихо цокає годинник - Марія Бурмака

Тихо цокає годинник,

мiж минулим i майбутнiм на межi

На шляху моїм порожнiм

Випадковi подорожнi двi душi

Хай дитинство вже далеко,

Повертаються лелеки, як колись,

Зорi з мiстом розминулись,

А вночi перегукнулись, i зiйшлись…

На пiвкроку ближчає зима, вже не вiдпускає,

На пiвсловi вiднаходжу смак, що його знаю…

Нiч осiння наступає,

Гiлку мiсяць колисає, стука в раму…

Засипа дорогу листям,

Засинає моє мiсто…

Надобранiч…

Сағат ақырын соғып тұр,

шекарадағы өткен мен болашақтың арасындағы

Менің бос жолымда

Випадконың екі жаны

Балалық шағың ұзақ болсын,

Лейлектер бұрынғыдай қайтады,

Таң атты қаламен бірге,

Ал түнде олар жаңғырып, жиналды ...

Пивкрокуда қыс жақындап келеді, ол енді видпуска емес,

Жарты сөзбен мен йогадан білетін дәмді көремін ...

Күз келген жоқ,

Ай тербеліп, жақтауды қағып тұр...

Жолды жапырақтармен толтырады,

Zasinaê moě misto…

Надобранич…