Сонцем, небом, дощем - Марія Бурмака

Я — де тихо і дощ,

Серед вулиць і площ,

Серед неба і зір,

Серед рік, серед гір…

Я — де втомлений шлях,

Де вертається птах

Із чужих берегів

На дороги свої…

Сонцем, небом, дощем,

Снігом, вітром, благаю ще.

Тільки, тільки мене

Не залишай… (весь куплет — 2)

Я — де трунок п’янкий,

Де слова від руки,

Ті далекі слова,

Обертом голова.

Від неписаних слів,

Від ночей тих і днів,

Що забути не можу…

Я — де тихо і дощ…

Я давно там, де ти,

Хай ще довго іти

І летіти дарма.

Де ти є чи нема?

Це не знати мені,

Це надія бринить,

Я — де світло і тінь…

Я — іду по воді…

Мен - тыныштық пен жаңбыр қайда,

Көшелер мен алаңдар арасында,

Аспан мен жұлдыздардың арасында,

Жыл ортасында тауда…

Мен - шаршаған жол қайда,

Құс қай жерде

Басқа адамдардың жағалауларынан

Жолдарыңызда…

Күн, аспан, жаңбыр,

Қар, жел, мен көбірек сұраймын.

Тек, мен ғана

Кетпе... (барлық аят - 2)

Мен сусынның мас болатын жеріндемін,

Қолмен сөздер,

Сол алыс сөздер

Басыңды бұр.

Жазылмаған сөздерден,

Түндер мен күндерден

Нені ұмыта алмаймын...

Мен тыныш және жаңбырлы жердемін ...

Мен сен тұрған жерде көп болдым,

Ұзақ жол жүрейік

Және бекер ұшады.

Сіз қайдасыз, жоқ па?

Ол мені танымайды

Бұл үміт артады,

Мен жарық пен көлеңкедемін ...

Мен суда жүремін...