Manteau rouge (1979) - Manset

Puisqu’on m’a demandé de tenir son bras

Et de voir l’aiguille s’enfoncer,

On n’a pas toujours de la chance

On se penche, on tombe, on avance.

On enfile le manteau rouge, et les arbres bougent et le ciel va tomber.

On sait pas demain, quel jour, quelle heure, ça va s’arrêter.

On se cache, on rampe, on avale, on se donne du mal à tenir debout.

On regarde en face, et le danger passe, alors y a qu’a tendre le cou.

De l’autre côté de la frontiêre,

Où les bananiers sont tombés,

On trouve des casques et des civières,

Les jeeps des brancardiers.

On est tous pareils, on n’a rien d’autre à faire

Que d'écrire sur un bout d’papier

La vie qu’on mène à l’autre bout d’la terre

Pendant qu’on voit les bombes tomber

Mais, de l’autre côté de le riviêre,

T’as des hommes qui mangent des chiens,

Des femmes qu’ont peur de la lumière,

Qu’ont plus de lait dans les seins.

On s’dépêche, on arrive et on passe devant.

Y a p'être quelque chose à voir.

On s’arrête au bord du trou brûlant.

T’as quelqu’un qui vend à boire.

On enfile le manteau rouge, et les arbres bougent et le ciel va tomber.

On sait pas demain, quel jour, quelle heure, ça va s’arrêter.

On se cache, on rampe, on avale, on se donne du mal à tenir debout.

On regarde en face, et le danger passe, alors y a qu’a tendre le cou

Mais de l’autre côté de la frontiêre,

Où les bananiers sont tombés

On n’a pas toujours de la biêre.

On s’demande c’qui s’est passé.

Mais, ferme les yeux, éteint la p’tite lumière,

Qu’on se souvienne plus de rien,

Ni des femmes tombées dans les rizières,

Ni les enfants morts de faim.

Un jour dans un fauteuil avec un cigare

'Bord de la Méditerranée,

T’as des tas d’gens qui viendrons pour me voir

Pour me d’mander de raconter

Mais y aura rien de plus pourri que ma mémoire.

Je n’saurai même plus compter.

Ma vie s’ra plus qu’un grand trou noir

Avec des cadavres enterrés.

On enfile le manteau rouge…

Менен оның қолын ұстауды өтінді

Ал иненің батып бара жатқанын көру үшін,

Бізге әрқашан сәттілік бола бермейді

Біз еңкейеміз, құлаймыз, алға жылжамыз.

Біз қызыл пальто киеміз, ал ағаштар қозғалады, аспан құлайды.

Ертең, қай күні, қай уақытта тоқтайтынын білмейміз.

Біз тығыламыз, жорғалаймыз, жұтамыз, тұруға тырысамыз.

Сіз бетіңізге қарасаңыз, қауіп өтеді, сондықтан мойыныңызды көтеріңіз.

Шекараның арғы жағында,

банан ағаштары құлаған жерде,

Дулығалар мен зембілдер бар,

Зембіл көтерушілердің джиптері.

Бәріміз бірдейміз, басқа шаруамыз жоқ

Қағазға жазыңыз

Жердің арғы жағындағы өміріміз

Біз бомбалардың құлап жатқанын көргенде

Бірақ, өзеннің арғы жағында,

Сізде ит жейтін адамдар бар,

Жарықтан қорқатын әйелдер,

Бұл сүт бездерінде көбірек болады.

Біз асығыс, жетіп, өтіп бара жатырмыз.

Көретін нәрсе болуы мүмкін.

Біз жанып жатқан шұңқырдың шетіне тоқтаймыз.

Сізде сусын сататын адам бар.

Біз қызыл пальто киеміз, ал ағаштар қозғалады, аспан құлайды.

Ертең, қай күні, қай уақытта тоқтайтынын білмейміз.

Біз тығыламыз, жорғалаймыз, жұтамыз, тұруға тырысамыз.

Біз бетке қараймыз, ал қауіп өтеді, сондықтан мойыныңызды көтеріңіз

Бірақ шекараның арғы жағында,

банан ағаштары құлаған жерде

Бізде әрдайым сыра бола бермейді.

Біз не болды деп таң қалдық.

Бірақ, көзіңізді жұмып, кішкене шамды өшіріңіз,

Ештеңе есте қалмасын,

Күлгін алқаптарда әйелдер де құлаған жоқ,

Аштықтан өлген балалар да жоқ.

Темекі шегетін орындықтағы бір күн

«Жерорта теңізінің жиегі,

Сізде мені көруге келетін көптеген адамдар бар

Айтып беруімді сұрау үшін

Бірақ менің жадымнан асқан шірік ештеңе болмайды.

Мен енді санай алмаймын.

Менің өмірім үлкен қара тесіктен де көп болады

Жерленген мәйіттермен.

Біз қызыл пальто кидік...