2870 - Manset

Rien qu’un enfant triste

Qui sait qu’il existe

Un navire ancré dans le ciel

Qui vit dans l’ombre du soleil

Une table mise au centre d’une vie nouvelle

Un jardin désert

Une ville en verre

Qu’elle lui couvre les épaules

A cheval sur un tas de tôles

Qu’elle soit pour lui, la vue, la vie et la parole

Un escalier vide

Son sang se vide

Dans une cage on le glisse

Les murs sont blancs, les murs sont lisses

Qu’il ferme les yeux, qu’il meure en l’année

Deux-mille-huit-cent-soixante-dix

Rien qu’un enfant triste

Qui sait qu’il existe

Un navire ancré dans le ciel

Qui vit dans l’ombre du soleil

Qui n’entendra jamais l’appel

De vie, de mort ou de détresse

Une tour immense

Le froid, le silence

Des cris de haine et de vengeance

Le navire qui se balance

Un million d’années lumière plus loin

Qu’un enfant triste sans défense

Rien qu’un enfant triste

Tombé sur la piste

Qui mène en haut de l'édifice

La peau tendue, le ventre lisse

Qu’il ferme les yeux, qu’il meure en l’année

Deux-mille-huit-cent-soixante-dix

Тек қайғылы бала

барын кім біледі

Аспанға тірелген кеме

Күннің көлеңкесінде кім өмір сүреді

Жаңа өмірдің қақ ортасында жайылған дастархан

Елсіз бақ

Шыны қала

Оған оның иығын жабуға рұқсат етіңіз

Парақтардың үйіндісіне мініңіз

Соған болсын, көзі де, өмірі де, сөзі де

Бос баспалдақ

Оның қаны ағып жатыр

Біз оны торға түсіреміз

Қабырғалары ақ, қабырғалары тегіс

Көзін жұмсын, жылы өлсін

екі мың сегіз жүз жетпіс

Тек қайғылы бала

барын кім біледі

Аспанға тірелген кеме

Күннің көлеңкесінде кім өмір сүреді

Қоңырауды кім ешқашан естімейді

Өмір, өлім немесе қайғы-қасірет

Үлкен мұнара

Суық, тыныштық

Жек көру мен кек алу айқайлары

Тербелетін кеме

Миллион жарық жылы

Қайғылы дәрменсіз балаға қарағанда

Тек қайғылы бала

Жолда құлап қалды

Бұл ғимараттың жоғарғы жағына апарады

Тері тығыз, іші тегіс

Көзін жұмсын, жылы өлсін

екі мың сегіз жүз жетпіс