На причале - Майя Кристалинская

Чайка летит, ветер гудит, шторм надвигается,

кто-то и мне машет рукой и улыбается.

Кто-то и мне прямо в глаза молча глядит,

словно забыть старый причал мне не велит.

День пролетел, месяц прошел, время растаяло,

значит, и мной на берегу что-то оставлено.

Если опять берег мелькнет — сердце болит,

словно забыть старый причал мне не велит.

Кто же ты есть, как тебя звать, что ж ты скрываешься?

Сколько уж лет только молчишь, лишь улыбаешься…

Только в толпе белой рукой чуть шевелишь,

словно забыть старый причал мне не велишь.

Шағала ұшады, жел соғады, дауыл келеді,

біреу маған қол бұлғап күліп жатыр.

Біреу үнсіз көзіме тік қарайды,

Ескі пирс маған ұмыт деп айтпайтын сияқты.

Күн өтті, ай өтті, уақыт еріп кетті,

бұл жағаға бірдеңе қалдырғанымды білдіреді.

Жағалау қайтадан жарқ етсе - жүрек ауырады,

Ескі пирс маған ұмыт деп айтпайтын сияқты.

Сен кімсің, атың кім, неге тығылып жүрсің?

Қанша жыл үндемедің, тек күлімдедің...

Көпшілікте ғана ақ қолыңды аздап қимылдатасың,

Сіз маған ескі пирсті ұмыту туралы айтпаған сияқтысыз.