Поэт - Кукрыниксы

Он бледен.

Мыслит страшный путь.

В его душе живут виденья.

Ударом жизни вбита грудь,

А щеки выпили сомненья.

Он пишет песню грустных дум,

Он ловит сердцем тень былого.

И этот шум, душевный шум…

Снесет он завтра за целковый.

Быть поэтом — это значит то же,

Если правды жизни не нарушить,

Рубцевать себя по нежной коже,

Кровью чувств ласкать чужие души.

Быть поэтом — значит петь раздолье,

Если правды жизни не нарушить,

Кровью чувств ласкать чужие души.

Сидит он в тесном чердаке,

Огарок свечки режет взоры,

А карандаш в его руке

Ведет с ним тайно разговоры.

Клоками сбиты волоса,

Чело высокое в морщинах,

Но ясных грез его краса

Горит в продуманных картинах.

Быть поэтом — это значит то же,

Если правды жизни не нарушить,

Рубцевать себя по нежной коже,

Кровью чувств ласкать чужие души.

Быть поэтом — значит петь раздолье,

Если правды жизни не нарушить,

Кровью чувств ласкать чужие души.

Ол бозғылт.

Қорқынышты ойлайды.

Оның жан дүниесінде көріністер өмір сүреді.

Кеудеге соққан өмір соққысы,

Ал менің жақтарым күмәнмен сусындады.

Мұңды ойлардың жырын жазады,

Өткеннің көлеңкесін жүрегімен ұстайды.

Ал мына шу, рухани шу...

Оны ертең рубльге түсіреді.

Ақын болу да солай

Өмір шындығы бұзылмаса,

Нәзік теріге тыртық,

Өзгенің жанын сезім қанымен сипау.

Ақын болу – кеңдікті жырлау,

Өмір шындығы бұзылмаса,

Өзгенің жанын сезім қанымен сипау.

Ол тар шатырда отырады,

Шамның түтігі көзді кеседі,

Ал қолында қарындаш

Онымен жасырын әңгімелер жүргізеді.

бір шоқ шаш түсіп,

Әжімдер биік маңдай,

Бірақ айқын арман оның сұлулығы

Ойлы суреттерде жанып тұрады.

Ақын болу да солай

Өмір шындығы бұзылмаса,

Нәзік теріге тыртық,

Өзгенің жанын сезім қанымен сипау.

Ақын болу – кеңдікті жырлау,

Өмір шындығы бұзылмаса,

Өзгенің жанын сезім қанымен сипау.