Костёр - Кукрыниксы

Я зажег свой костер,

Пламя вспыхнуло вдруг

И широкой волной

Разлилося вокруг.

И рассыпалась мгла

В беспредельную даль,

С отягченной груди

Отгоняя печаль.

Безнадежная грусть

В тихом треске углей

У костра моего

Стала песней моей.

И я весело так

На костер свой смотрел,

Вспоминаючи грусть,

Тихо песню запел.

Я опять подо мглой.

Мой костер догорел,

В нем лишь пепел с золой

От углей уцелел.

Снова грусть и тоска

Мою грудь облегли,

И печалью слегка

Веет вновь издали.

Чую — будет гроза,

Грудь заныла сильней,

И скатилась слеза

На остаток углей.

Мен отымды жақтым

Жалын кенет тұтанып кетті

Және кең толқында

Айналаға төгілді.

Ал тұман таралды

Шексіз қашықтыққа

Салмақты кеудеден

Қайғыдан арылыңыз.

Үмітсіз қайғы

Көмірдің тыныш сықырлағанында

Менің отыммен

Менің әнім болды.

Ал менде өте қызық

Мен отыма қарадым,

Қайғыны еске түсіру

Үнсіз ән айтты.

Мен тағы да тұманның астында қалдым.

Менің отым сөнді

Оның құрамында тек күл мен күл бар

Көмірден аман қалды.

Тағы да мұң мен сағыныш

Кеудемді қондырды

Және аздап қайғылы

Алыстан қайта соғады.

Найзағай болады деп естимін

Кеуде көбірек ауырды

Және бір жас ағып кетті

Қалған көмірлер үшін.