Беспокойный - Кукрыниксы

Под колесом всё так же стонут камни

Трепещет пыль от бегунов лихих

И мне тянуть поводья на себя не надо

Там, где остановятся стихи.

Под золотистой гривой вижу рану

Я сам попал в неё испугом и хлыстом,

А колесницу гнал и чувствовал что стану

Небом на худой конец звездой!

А мне опять среди уютных стен

Покоя стало мало!

Среди уснувших стен, среди потухших глаз

Меня не стало!

И разыгрались же кони в поле

Поископытили уставшую зарю

Что они делают?

Чью же они долю?!

Мыкают по полю не мою ль?

Устали кони я камень брошенный

Устал и я, я стал спокоен как змея

Иду туда, туда где был непрошеный

Нет во мне огня и нет меня!

А мне опять среди уютных стен

Покоя стало мало!

Среди уснувших стен, среди потухших глаз

Меня не стало!

Дөңгелектің астында әлі де тастар ыңылдап тұр

Жүйрік жүйріктердің шаңы

Ал маған тізгінді өзім тартудың қажеті жоқ

Поэзияның тоқтайтын жері.

Алтын жалдың астында мен жараны көремін

Мен оны қорқып, қамшымен ұрдым,

Ал мен арбаны айдап, мен болатынымды сезіндім

Аспан - ең жаманы - жұлдыз!

Ал мен қайтадан жайлы қабырғалардың арасында

Бейбітшілік жеткіліксіз!

Ұйқыдағы қабырғалардың арасында, сөнген көздердің арасында

Мен кеттім!

Ал аттар далада ойнады

Іздеу шаршаған таңды сынады

Олар не істеп жатыр?

Олар кімнің үлесі?!

Олар егістік алқапты айналып жүр ме, менікі емес пе?

Шаршаған аттар Мен лақтырылған таспын

Мен де шаршадым, жыландай сабырлы болдым

Мен шақырылмағандар баратын жерге барамын

Менде от жоқ, мен жоқ!

Ал мен қайтадан жайлы қабырғалардың арасында

Бейбітшілік жеткіліксіз!

Ұйқыдағы қабырғалардың арасында, сөнген көздердің арасында

Мен кеттім!