Волки - Крестовый туз

Среди стаи волков нахожусь я в лесу, —

Не снимая оков тяжкий крест свой несу…

Я совсем не вожак, я совсем не щенок, —

Мне всего четвертак и двенадцать — мой срок…

Я по волчьему выть привыкаю теперь, —

Невозможно тут жить, если сам ты не зверь!

Они смотрят в упор, и глаза их, как щелки…

Здесь колючий забор и вокруг воют волки!

Их кнутами секут тоже волки, но те За забором живут, а к запретной черте

Приближаются лишь, чтобы службу нести,

И других, что внутри, гладить против шерсти…

А захочешь уйти — сразу щелкнет затвор,

И сержант молодой приведет приговор!

На холодном снегу, по дороге к поселку,

Зарычат и замрут эти серые волки,

Зарычат и замрут, ощетинивши пасть,

Только пуля — не кнут, и заставит упасть!

Этих серых волков на холодном снегу,

Их незрячих зрачков я забыть не могу!..

Все лютей и лютей стая день ото дня…

И легко, без затей озверила меня…

И так хочется выть на луну от тоски, —

Если зверем не быть — раздерут на куски!

Вот мой волчий билет, вот мой пропуск в тайгу…

Я без стаи волков больше жить не могу!..

Они смотрят в упор и горят их глаза,

И нельзя за забор, отдышаться нельзя!..

Я зачем этот стих написал — не пойму…

Я ведь тоже из них, кстати все, мне пора,

Надо выть на луну…

Қасқырлар тобының арасында мен ормандамын, -

Бұғауларды шешпей, мен ауыр крестімді алып жүремін ...

Мен көшбасшы емеспін, мен күшік емеспін, -

Мен тек төрттен он екідемін - менің мерзімім ...

Мен қазір қасқырдай ұлығанға үйреніп қалдым, -

Егер сіз жануар болмасаңыз, бұл жерде тұру мүмкін емес!

Олар анық көрінеді, ал көздері саңылау сияқты...

Тікенді дуал бар, қасқырлар ақырып жатыр!

Қасқырлар да оларды қамшымен ұрады, бірақ қоршаудың артындағылар өмір сүреді, бірақ тыйым салынған сызыққа дейін

Тек қызмет етуге жақындап,

Ал ішіндегі басқалары жүнге қарсы соққылар ...

Егер сіз кеткіңіз келсе, ысырма бірден басылады,

Ал үкімді жас сержант шығарады!

Суық қарда, ауылға барар жолда,

Бұл сұр қасқырлар ақырып, қатып қалады,

Олар ырылдап, мұздап, ауыздарын қытырлақ етеді,

Тек оқ қамшы емес, сені құлатады!

Суық қардағы сұр қасқырлар

Мен олардың соқыр шәкірттерін ұмыта алмаймын!..

Күннен күнге барлық қаһарлы және қаһарлы топ ...

Мені оңай, әбігерсіз, қатыгездік етті ...

Міне, сағыныштан айға жылағым келеді, -

Айуанға айналмасаң, сені жыртып тастайды!

Міне менің қасқыр билетім, міне тайгаға билетім...

Мен енді бір үйір қасқырсыз өмір сүре алмаймын!..

Олар тік қарап, көздері жанып тұрады,

Ал сен шарбақтан өте алмайсың, дем ала алмайсың!..

Мен бұл өлеңді неге жаздым - түсінбеймін ...

Мен де солардың бірімін, айтпақшы, болды, кетуім керек,

Айға бару керек...