Дурак и молния - Король и Шут

Грохочет гром,

Сверкает молния в ночи,

А на холме стоит безумец и кричит:

«Сейчас поймаю тебя в сумку,

И сверкать ты будешь в ней

Мне так хочется, чтоб стала ты моей!».

То парень к лесу мчится,

То к полю, то к ручью,

Всё поймать стремится

Молнию!

Весь сельский люд,

Смотреть на это выходил,

Как на холме безумец бегал и чудил.

Он, видно, в ссоре с головою,

Видно, сам себе он враг,

Надо ж выдумать такое - во дурак!

То парень к лесу мчится,

То к полю, то к ручью,

Всё поймать стремится

Молнию!

Утром по сельской дороге,

Медленно шёл ночной герой,

Весь лохматый и седой,

И улыбался...

То парень к лесу мчится,

То к полю, то к ручью,

Всё поймать стремится

Молнию!

Күн күркіреді

Түнде найзағай жарқылдайды

Ал төбеде бір жынды тұрып:

«Енді мен сені сөмкеде ұстаймын,

Ал сіз оның ішінде жарқырайсыз

Мен сенің менікі болғаныңды қалаймын!»

Ол жігіт орманға асығады,

Енді далаға, сосын ағынға,

Барлығы ұстауға тырысады

Найзағай!

Барлық ауыл адамдары

Қараңызшы, шықты

Төбеде жүгіріп, оғаш істер жасайтын ессіз адам сияқты.

Ол, шамасы, басымен жанжалдасып,

Шамасы, ол өзінің жауы.

Сіз осындай нәрсені ойлап табуыңыз керек - ақымақ!

Ол жігіт орманға асығады,

Енді далаға, сосын ағынға,

Барлығы ұстауға тырысады

Найзағай!

Таңертең ауылдық жолдың бойында

Түннің қаһарманы ақырын жүрді

Барлық жүнді және сұр шашты,

Және күлді...

Ол жігіт орманға асығады,

Енді далаға, сосын ағынға,

Барлығы ұстауға тырысады

Найзағай!