Райские яблоки - Григорий Лепс

Припев:

Я когда-то умру — мы когда-то всегда умираем, —

Как бы так угадать, чтоб не сам — чтобы в спину ножом:

Убиенных щадят, отпевают и балуют раем, —

Не скажу про живых, а покойников мы бережем.

В грязь ударю лицом, завалюсь покрасивее набок,

И ударит душа на ворованных клячах в галоп.

В дивных райских садах наберу бледно-розовых яблок.

Жаль, сады сторожат и стреляют без промаха в лоб.

Прискакали — гляжу — пред очами не райское что-то:

Неродящий пустырь и сплошное ничто — беспредел.

И среди ничего возвышались литые ворота,

И огромный этап — тысяч пять — на коленях сидел.

Как ржанет коренной!

Я смирил его ласковым словом,

Да репьи из мочал еле выдрал и гриву заплел.

Седовласый старик слишком долго возился с засовом —

И кряхтел и ворчал, и не смог отворить — и ушел.

Припев:

Я когда-то умру — мы когда-то всегда умираем, —

Как бы так угадать, чтоб не сам — чтобы в спину ножом:

Убиенных щадят, отпевают и балуют раем, —

Не скажу про живых, а покойников мы бережем.

И измученный люд не издал ни единого стона,

Лишь на корточки вдруг с онемевших колен пересел.

Здесь малина, братва, — нас встречают малиновым звоном!

Все вернулось на круг, и распятый над кругом висел.

Всем нам блага подай, да и много ли требовал я благ?

Мне — чтоб были друзья, да жена — чтобы пала на гроб, —

Ну, а я уж для них наберу бледно-розовых яблок.

Жаль, сады сторожат и стреляют без промаха в лоб.

Я узнал старика по слезам на щеках его дряблых:

Это Петр Святой — он апостол, а я — остолоп.

Вот и кущи-сады, в коих прорва мороженных яблок.

Но сады сторожат — и убит я без промаха в лоб.

И погнал я коней прочь от мест этих гнилых и зяблых, —

Кони просят овса, но и я закусил удила.

Вдоль обрыва с кнутом по-над пропастью пазуху яблок

Для тебя привезу: ты меня и из рая ждала!

Припев:

Я когда-то умру — мы когда-то всегда умираем, —

Как бы так угадать, чтоб не сам — чтобы в спину ножом:

Убиенных щадят, отпевают и балуют раем, —

Не скажу про живых, а покойников мы бережем.

Я когда-то умру — мы когда-то всегда умираем, —

Как бы так угадать, чтоб не сам — чтобы в спину ножом:

Убиенных щадят, отпевают и балуют раем, —

Не скажу про живых, а покойников мы бережем.

Хор:

Бір күні мен өлемін - біз әрқашан өлеміз, -

Мұны өзіңіз жасамас үшін қалай болжау керек - артқы жағында пышақпен:

Өлгендер аман қалады, жерленді және жұмақпен еркеледі, -

Тірілер туралы айтпай-ақ қояйын, бірақ өлгендерді қорғаймыз.

Мен бетімді топыраққа ұрамын, мен жағымнан әдемірек құлаймын,

Ал ұрланған нағаштағы жан шаба жөнеледі.

Едемнің ғажайып бақтарында мен бозғылт қызғылт алмаларды теремін.

Өкінішті, бақтарды күзетіп, маңдай терін сағынбай атады.

Олар жүгірді - мен қараймын - менің көз алдымда аспандық емес нәрсе:

Көтермейтін шөл және қатты жоқтық - хаос.

Ештеңенің ортасында құйма қақпа көтерілді,

Ал алып сахна – бес мың – тізерлеп отырды.

Тамыр қалай кернейді!

Мен оны жылы сөзбен кемсіттім,

Иә, төбет төбеден әрең жұлып, жалын өріпті.

Сұр шашты қарт болтпен тым ұзақ ойнады -

Ал ол ыңылдап, күңкілдеді, оны аша алмады - және кетіп қалды.

Хор:

Бір күні мен өлемін - біз әрқашан өлеміз, -

Мұны өзіңіз жасамас үшін қалай болжау керек - артқы жағында пышақпен:

Өлгендер аман қалады, жерленді және жұмақпен еркеледі, -

Тірілер туралы айтпай-ақ қояйын, бірақ өлгендерді қорғаймыз.

Шаршаған халық бірде-бір ыңылдаған жоқ.

Тек ол кенет ұйып қалған тізесінен еңкейіп кетті.

Мұнда таңқурай бар, балалар - бізді таңқурай сақинасы қарсы алады!

Барлығы шеңберге оралды, ал айқышқа шегеленген шеңбердің үстіне іліп қойды.

Баршамызға береке бер, мен қанша батасын талап еттім?

Маған - достар болу, ал әйелім - табытқа құлау, -

Жарайды, мен оларға ақшыл қызғылт алмаларды теріп беремін.

Өкінішті, бақтарды күзетіп, маңдай терін сағынбай атады.

Мен қарияны былғары бетіндегі жасынан таныдым:

Бұл Әулие Петр - ол елші, ал мен мылқаумын.

Міне, бұталы бақтар, онда мұздатылған алмалар тұңғиығы бар.

Бірақ бақтар күзетеді – мен маңдай теріммен өлдім.

Ал мен жылқыларды мына шірік, салқын жерлерден айдадым, -

Жылқылар сұлы сұрайды, мен де тістеп алдым.

Алма төсінің шыңырауын қамшымен жартас бойында

Мен оны саған әкелемін: сен мені жұмақтан күтіп тұрдың!

Хор:

Бір күні мен өлемін - біз әрқашан өлеміз, -

Мұны өзіңіз жасамас үшін қалай болжау керек - артқы жағында пышақпен:

Өлгендер аман қалады, жерленді және жұмақпен еркеледі, -

Тірілер туралы айтпай-ақ қояйын, бірақ өлгендерді қорғаймыз.

Бір күні мен өлемін - біз әрқашан өлеміз, -

Мұны өзіңіз жасамас үшін қалай болжау керек - артқы жағында пышақпен:

Өлгендер аман қалады, жерленді және жұмақпен еркеледі, -

Тірілер туралы айтпай-ақ қояйын, бірақ өлгендерді қорғаймыз.