Певец у микрофона - Григорий Лепс

Я весь в свету, доступен всем глазам, —

Я приступил к привычной процедуре:

Я к микрофону встал как к образам…

Нет-нет, сегодня точно — к амбразуре.

И микрофону я не по нутру —

Да, голос мой любому опостылет, —

Уверен, если где-то я совру —

Он ложь мою безжалостно усилит.

Бьют лучи от рампы мне под ребра,

Светят фонари в лицо недобро,

И слепят с боков прожектора,

И — жара!.. Жара!.. Жара!

Сегодня я особенно хриплю,

Но изменить тональность не рискую, —

Ведь если я душою покривлю —

Он ни за что не выправит кривую.

Он, бестия, потоньше острия —

Слух безотказен, слышит фальшь до йоты, —

Ему плевать, что не в ударе я, —

Но пусть я верно выпеваю ноты!

Бьют лучи от рампы мне под ребра,

Светят фонари в лицо недобро,

И слепят с боков прожектора,

И — жара!.. Жара!.. Жара!

На шее гибкой этот микрофон

Своей змеиной головою вертит:

Лишь только замолчу — ужалит он, —

Я должен петь — до одури, до смерти.

Не шевелись, не двигайся, не смей!

Я видел жало — ты змея, я знаю!

И я — как будто заклинатель змей:

Я не пою — я кобру заклинаю!

Бьют лучи от рампы мне под ребра,

Светят фонари в лицо недобро,

И слепят с боков прожектора,

И — жара!.. Жара!.. Жара!

Прожорлив он, и с жадностью птенца

Он изо рта выхватывает звуки,

Он в лоб мне влепит девять грамм свинца, —

Рук не поднять — гитара вяжет руки!

Опять не будет этому конца!

Что есть мой микрофон — кто мне ответит?

Теперь он — как лампада у лица,

Но я не свят, и микрофон не светит.

Бьют лучи от рампы мне под ребра,

Светят фонари в лицо недобро,

И слепят с боков прожектора,

И — жара!.. Жара!

Мелодии мои попроще гамм,

Но лишь сбиваюсь с искреннего тона —

Мне сразу больно хлещет по щекам

Недвижимая тень от микрофона.

Я освещен, доступен всем глазам,

Чего мне ждать, затишья или бури?

Я к микрофону встал как к образам…

Нет-нет, сегодня точно — к амбразуре.

Бьют лучи от рампы мне под ребра,

Светят фонари в лицо недобро,

И слепят с боков прожектора,

И — жара!.. Жара!

Мен жарықтамын, барлық көздерге қолжетімді, -

Мен әдеттегі процедураны бастадым:

Мен микрофонға суреттер сияқты тұрдым ...

Жоқ, жоқ, бүгін анық - амбразураға.

Маған микрофон ұнамайды -

Иә, менің дауысым кімді болса да жиіркендіреді, -

Мен бір жерде жатқаныма сенімдімін -

Ол менің өтірігімді аяусыз күшейтеді.

Рампаның сәулелері қабырғаларымның астына тиді,

Бетке мейірімсіз нұр шашады,

Және прожектордың бүйірлерінен соқырлар,

Ал — жылу!.. Жылу!.. Жылу!

Бүгін мен әсіресе ысқырамын,

Бірақ мен тонды өзгертуге тәуекел етпеймін, -

Ақыр соңында, егер мен жанымды бұрсам -

Ол ешқашан қисық сызықты түзетпейді.

Ол, аң, нүктеден де жұқа -

Есту ақаусыз, өтірік естиді, -

Менің көңіл-күйім жоқ екеніне мән бермейді, -

Бірақ ноталарды дұрыстап айтып берейін!

Рампаның сәулелері қабырғаларымның астына тиді,

Бетке мейірімсіз нұр шашады,

Және прожектордың бүйірлерінен соқырлар,

Ал — жылу!.. Жылу!.. Жылу!

Осы микрофонның икемді мойнында

Ол жыланның басын бұрып:

Мен үндемесем - ол шағып алады, -

Мен ән айтуым керек - аңырағанша, өлімге дейін.

Қозғалма, қозғалма, батыл болма!

Мен шаққанды көрдім - сен жылансың, мен білемін!

Ал мен жылан аулаушы сияқтымын:

Мен ән айтпаймын - мен кобраны елестетемін!

Рампаның сәулелері қабырғаларымның астына тиді,

Бетке мейірімсіз нұр шашады,

Және прожектордың бүйірлерінен соқырлар,

Ал — жылу!.. Жылу!.. Жылу!

Ол тойымсыз, балапанның ашкөздігімен

Ол аузынан дыбыстарды жұлып алады,

Маңдайымнан тоғыз грамм қорғасынды ұрады, -

Қолыңызды көтермеңіз - гитара қолыңызды тоқиды!

Мұның енді соңы болмайды!

Менің микрофоным қандай - маған кім жауап береді?

Енді ол бетке жақын шам сияқты,

Бірақ мен әулие емеспін, микрофон да жарқырамайды.

Рампаның сәулелері қабырғаларымның астына тиді,

Бетке мейірімсіз нұр шашады,

Және прожектордың бүйірлерінен соқырлар,

Ал — жылу!.. Жылу!

Менің әуендерім таразыдан да қарапайым,

Бірақ мен жай ғана шынайы үнімді жоғалтып аламын -

Бұл бірден менің бетімді ауыртады

Микрофоннан түскен жылжымайтын көлеңке.

Мен жарықтандырдым, барлық көздерге қолжетімді,

Мен не күтуім керек, тыныштық па әлде дауыл ма?

Мен микрофонға суреттер сияқты тұрдым ...

Жоқ, жоқ, бүгін анық - амбразураға.

Рампаның сәулелері қабырғаларымның астына тиді,

Бетке мейірімсіз нұр шашады,

Және прожектордың бүйірлерінен соқырлар,

Ал — жылу!.. Жылу!