VI (Sight) - Fen

As if through a web of obsidian silk

My sight returns as from a dream

A dream empty of thoughts and sounds and visions

And I remember it being one of the most beautiful places I had ever been

I had never before that point known such peace

A winter for the spirit, I was harvested of essence

A place of endless solace placating this soul’s corroded ruins

Bereft of flesh, divorced of earth, severed of being

And now I can drift once again but soaring free

I can look down upon all I once knew — all I once was

And see with the cold, crystalline clarity of the dead

Through eyes unmisted, a mind unfogged, free of the oppressive weight

Of the cathedral’s dead stone

Of this body’s withered flesh

Of this mind’s shattered synapses

I didn’t think such a quiet was possible

That the relentless roil of rage and despair thrumming like lava through me

Could be extinguished

And given over to a plateau of calm stillness

I embrace this season of ending

With every fiber of my departing consciousness

Frozen and eternal

A winter for the soul carried on oblivion’s ghostly breath

One last final exhortation

To the violent winds that rend and rend and rend and rend

I surrender

I descend

I dissolve

I end

Обсидиан жібектен жасалған тор арқылы

Менің көзім түсімнен оралады

Ойлар мен дыбыстар мен көріністерден бос арман

Менің есімде, бұл мен бұрын-соңды болған ең әдемі жерлердің бірі екені есімде

Мен осы уақытқа дейін мұндай тыныштықты ешқашан білген емеспін

Рухқа қыс болдым, болдым болды болмысты  жинадым 

Бұл жанның тот басқан қирандыларының орнын толтыратын шексіз жұбаныш орны

Еттен айырылған, жерден ажыраған, болмыстан айырылған

Енді мен тағы бір рет дрейфтей аламын, бірақ еркін қалықтаймын

Мен бір кезде білген бәріне  төмен қарай аламын — бұрын болдым

Өлгендердің салқын, кристалды мөлдірлігімен  қараңыз

Көздер арқылы бұлыңғыр, тұмансыз сана, ауыр салмақтан арылыңыз

Собордың өлі тасынан

Бұл дененің қурап қалған етінен

Бұл сананың бұзылған синапстары туралы

Мен мұндай тыныштық мүмкін деп ойламадым

Ашу мен үмітсіздіктің тынымсыз толқыны мені лавадай соғып жатыр

Сөндіру  мүмкін

Және тыныш тыныштық үстіртіне  берілді

Мен осы соңғы  маусымды қошақтаймын

Менің санамның әрбір талшықтарымен 

Мұздатылған және мәңгілік

Жанға қыс ұмытудың елес тынысымен                              

Соңғы соңғы өсиет

Қатты желге жүзіп-жарып, жарып-жарып

Мен берілемін

Мен түсемін

Мен ерітемін

аяқтаймын