A waning solace - Fen

Nothing that breathed disturbs this enclave

As the monolithic cosmic millstone

Grinds ever onwards

Crushing meaning beneath cold stone

It is here that I lie

At one with the darkness

Where timelessness breeds tranquillity

And the ravages of frailthy thrash

Against the walls

Of a reality long ago

Fractured and scattered

And yet, so slowly

It starts to slip away

Draining, sinking

My strength weakens

With each shuddering breath

With the fading of the mists

And the dying howls

Of the withering wilderness

Wreathed in decay

Solitude is torn away

My cries pierce the silence like arrows

As this refuge is rent asunder

The fragile fabric collapses

Realisation wracks the spirit

And I stare into the glittering eyes

Of yet more unbridled sufferance

Rending me

As this solace wanes, the wind grows colder

This once-verdant landscape now stands

Stooped and alien, stripped of spirit

Nothing remains to soothe a lamenting soul

What was once mine is no more

Ripped open and naked, I bleed

Beneath the wanton iron skies

That pour misery onto a hapless thrall

My nothingness exposed to all

So little now still stands

Scorched earth and desolation and legacy of shame

For which I now pass judgement through the vessels

Of a new and forlorn epoch

Бұл анклавты тыныс алатын ештеңе мазаламайды

Монолитті ғарыштық диірмен тасы ретінде

Әрқашан ары қарай жылжиды

Суық тас астындағы ұсақтау мағынасы

Міне                    өтірік айтамын

Қараңғылықпен бірге

Уақытсыздық тыныштықты тудыратын жерде

Әрі  әлсіз қаңылтырдың қираулары

Қабырғаларға қарсы

Баяғыда  шындық

Жарылған және шашыраңқы

Дегенмен, баяу

Ол тайып  келе бастайды

Су төгу, бату

Менің күшім әлсірейді

Дірілдеген сайын

Тұманның сөнуімен

Ал өліп бара жатқандар айғайлайды

Кеуіп бара жатқан шөлден

Гүл шоқтары шіріген

Жалғыздық жойылады

Менің айлауым тыныштықты жебелер сияқты тесіп өтеді

Өйткені бұл баспана жарылған

Нәзік мата құлап қалады

Түсіну рухты бұзады

Мен жарқыраған көздерге қараймын

Мені ренжіту

Бұл жұбаныш азайған сайын жел суытады

Бұл бір кездегі жасыл пейзаж қазір тұр

Еңкейген және жат, рухтан айырылған

Зардап жүрген жанды тыныштандыратын ештеңе қалмады

Бір кездері менікі болды

Ашық және жалаңаш, мен қан кеттім

Темір аспанның астында

Бұл қайғы-қасіретті қайғы-қасіретке құйып жібереді

Менің ешнәрсем баршаға                                                                                                              

Қазір аз, қазір әлі де тұр

Күйіп кеткен жер, қаңырап бос қалған және ұят  мұрасы

Ол үшін қазір сауыттар арқылы үкім шығарамын

Жаңа және ескірген дәуір