IV (Interment) - Fen

I descend

I descend again

I closed my eyes and still these vistas rend

The waning sun… it’s light so thin

Sickly, these pale shafts press

At a gruesome fog, an entangling torpor

Stripping the fenland air of pellucidity

Writhing chains of spiritual desolation reach

And beckons a shattered soul back into darkness

As the soils part in welcome

A riven aperture to embrace a sundered spirit

Closing like a withered fist

Around a frond of pale tissue

Weak — so very weak

Cold — frozen to the marrow

Encased by the frost of loathing

I have nothing left to give

Even my flesh presents naught

A cross-stitched tapestry of past failings

Pallid vessel of spiritual exsanguination

Home to the dread-stare of these listless eyes

Each sordid limb a tendril of pain

A beacon of suffering, a spite of torment

Aflame with gangrenous agony

This hemisphere of decrepitude demands extinction

Extinguish me

Yearning for ending

I beg for the embrace of the fens

A final resting place — marked only by a henge of dead trees

The cathedral stands, omniscient

A memorial to all those who walked within these shadows

Unmoved by the toil of the lost

Who sink without markings into the fathomless murk

Мен түсемін

Мен қайтадан түсемін

Мен көздерімді жамдым                                                                                      Бұл көріністер әлі күнге дейін тартылады

Батып бара жатқан күн... ол өте жұқа

Ауру, бұл бозғылт біліктерді басады

                 қорқынышты                             |

Фенланд ауасын пллюцидтіктен арылту

Рухани қаңырап қалған тізбегі жетеді

Жарылған жанды қайтадан қараңғылыққа шақырады

Топырақтар қош келдіңіз

Бөлінген рухты құшақтайтын жарылған апертура

Құрғаған жұдырықтай жабылу

Бозғылт ұлпаның жапырақшасының айналасында

Әлсіз — өте  әлсіз

Суық — сүйек кемігіне дейін мұздатылған

Жек көрушіліктің аязына  қоршалған

Менде ештеңе жоқ

Тіпті менің тәнім де ештеңе бермейді

Өткен сәтсіздіктердегі көлденең тігілген гобелен

Рухани қан кетудің бозарған ыдысы

Бұл беймәлім көздердің қорқынышты қадаласының үйі

Әрбір ауырған мүше бір сызат ауырады

Азаптың шамшырағы, азапқа шыдауы

Гангреналық азаппен жалындаған

Бұл тозған жарты шар жойылуды талап етеді

Өшір мені

Аяқтауды аңсау

Мен қоршаулардың құшағын өтінемін

Ақырғы демалыс орны — тек өлі ағаштармен белгіленген

Собор стендтері, бәрін білуші

                                         осы көлеңкелерде                                                                                                                                                       |

Жоғалғандардың еңбегінен  қозғалмаған

Тұңғиықсыз тұманға таңбасыз батқандар