Of wilderness and ruin - Fen

Many have been those who walked before me

But few now remain on these blasted paths

Where once we stood and gathered as one

Fragmented now are those of the unbound

We stood and watched as the sky turned to fire

And the sacred hollows of old were sundered

Eclipsed by the dawn of a new era

There is nothing for me now above or below this Earth

For what long ago was held to is no more

A hollow shell, a shattered conceit

Condemning the memories of a thousand generations

To the abyss of the forgotten

My eyes shimmer as they fall upon the ruins

Loss scars my spirit

My vehemence carries on cold, death-charged winds

It burns through me, scars my veins

And wracks the remains of an already tormented spirit

Rage and despair entwine

And a broken man surrenders

I lay and stared as the soils turned to dust

And the last of the stars died

Eclipsed by the dusk of finality

There is nothing

Менен бұрын жүргендер көп болды

Бірақ қазір жарылған жолдарда  аз

Бірде біз тұрып, бір рет жинадық

Шектенбегендер қазір бөлшектенген

Біз тұрдық және аспанның отқа айналғанын қададық

Ежелгі қасиетті ойпаңдар жыртылды

Жаңа дәуірдің таңымен тұтылды

Қазір мен үшін бұл Жердің үстінде немесе астында ештеңе жоқ

Өйткені бұрыннан бері ұстанатын нәрсе енді жоқ

 қуыс қабық, жарылған тәкәппар

Мың ұрпақтың естеліктерін айыптаңыз

Ұмытылғандардың тұңғиығына

Менің көздерім қирандыларға  құлап жарқырайды

Жоғалту жанымды жаралайды

Менің  қаттылығым салқын, өлімге толы желдермен                                                                     

Ол мені өртеп жібереді, тамырымды тыртықтайды

Ол қазірдің өзінде азаптаған рухтың қалдықтарын жарады

Ашу мен үмітсіздік біріктіреді

Ал сынған адам бағынады

Мен жатып, топырақ шаңға айналды

Ал жұлдыздардың соңғысы өлді

Ақырғы ымырттың ымыртында

Ештене жоқ