The gibbet elms - Fen

We have stood for centuries

Sentinels that frame the sky

We have felt the exhalation

Of souls passed under us

We have trembled in the cold winds

That lash the soils of death

We have drawn upon the poisoned strength

Of earth steeped in sorrow

Our limbs have twitched and quivered

To the sound of myriad snapping necks

Our roots remained anchored and unmoved

To the whispers of ending that clamour within

All now is silent and still

Yet resting not are the echoes of the lost

As twilight descends and the murders wheel to roost

The fallen rise again like mist

To drape once more from our arms

Like the rotting sails of a long-abandoned vessel

The scars of time have reaved their pain not

As the land sings its death-song again

We have stood for centuries

Sentinels that frame the sky

We have drawn upon the poisoned strength

Of earth steeped in sorrow

A final threnody for a forlorn convoy

That wanders, lost, in this bleak labyrinth

Condemned to the aether beyond time

A memorial pain unyielding that seeps into our souls

Біз ғасырлар бойы тұрдық

Аспанды қоршап тұрған күзетшілер

Біз дем шығаруды сездік

Астымыздан өткен жандар

Біз салқын желден дірілдейміз

Бұл өлімнің топырағын шашады

Біз уланған күшке сүйендік

Қайғыға толы жер

Аяқ-қолымыз дірілдеп, дірілдеп кетті

Сансыз мойынның шығу дыбысына 

Біздің тамырымыз бекініп, қозғалмай қалды

Сол у-шуды тоқтатудың сыбырларына

Қазір бәрі үнсіз және тыныш

Демалу емес, жоғалғандардың жаңғырығы

Ымырт батып, кісі өлтірушілер дөңгелегі  қонып                    

Құлаған тұман сияқты қайта көтеріледі

Қолымыздан тағы бір рет ілу үшін

Ұзақ уақыт бас тартылған кеменің шіріп кеткен желкендері сияқты

Уақыттың тыртықтары олардың азабын қайтармады

Ел өлі әнін қайта шырқағанда

Біз ғасырлар бойы тұрдық

Аспанды қоршап тұрған күзетшілер

Біз уланған күшке сүйендік

Қайғыға толы жер

Қайғылы конвойдың соңғы тренодиясы

Бұл күңгірт лабиринтте адасып жүреді

Уақыт өте келе эфирге сотталған

Жанымызға сіңіп кететін тынымсыз естелік азап