A Winter's Tale - Dylan Thomas

It is a winter’s tale

That the snow blind twilight ferries over the lakes

And floating fields from the farm in the cup of the vales,

Gliding windless through the hand folded flakes,

The pale breath of cattle at the stealthy sail,

And the stars falling cold,

And the smell of hay in the snow, and the far owl

Warning among the folds, and the frozen hold

Flocked with the sheep white smoke of the farm house cowl

In the river wended vales where the tale was told.

Once when the world turned old

On a star of faith pure as the drifting bread,

As the food and flames of the snow, a man unrolled

The scrolls of fire that burned in his heart and head,

Torn and alone in a farm house in a fold

Of fields.

And burning then

In his firelit island ringed by the winged snow

And the dung hills white as wool and the hen

Roosts sleeping chill till the flame of the cock crow

Combs through the mantled yards and the morning men

Stumble out with their spades,

The cattle stirring, the mousing cat stepping shy,

The puffed birds hopping and hunting, the milkmaids

Gentle in their clogs over the fallen sky,

And all the woken farm at its white trades,

He knelt, he wept, he prayed,

By the spit and the black pot in the log bright light

And the cup and the cut bread in the dancing shade,

In the muffled house, in the quick of night,

At the point of love, forsaken and afraid.

He knelt on the cold stones,

He wept form the crest of grief, he prayed to the veiled sky

May his hunger go howling on bare white bones

Past the statues of the stables and the sky roofed sties

And the duck pond glass and the blinding byres alone

Into the home of prayers

And fires where he should prowl down the cloud

Of his snow blind love and rush in the white lairs.

His naked need struck him howling and bowed

Though no sound flowed down the hand folded air

But only the wind strung

Hunger of birds in the fields of the bread of water, tossed

In high corn and the harvest melting on their tongues.

And his nameless need bound him burning and lost

When cold as snow he should run the wended vales among

The rivers mouthed in night,

And drown in the drifts of his need, and lie curled caught

In the always desiring centre of the white

Inhuman cradle and the bride bed forever sought

By the believer lost and the hurled outcast of light.

Deliver him, he cried,

By losing him all in love, and cast his need

Alone and naked in the engulfing bride,

Never to flourish in the fields of the white seed

Or flower under the time dying flesh astride.

Listen.

The minstrels sing

In the departed villages.

The nightingale,

Dust in the buried wood, flies on the grains of her wings

And spells on the winds of the dead his winter’s tale.

The voice of the dust of water from the withered spring

Is telling.

The wizened

Stream with bells and baying water bounds.

The dew rings

On the gristed leaves and the long gone glistening

Parish of snow.

The carved mouths in the rock are wind swept strings.

Time sings through the intricately dead snow drop.

Listen.

It was a hand or sound

In the long ago land that glided the dark door wide

And there outside on the bread of the ground

A she bird rose and rayed like a burning bride.

A she bird dawned, and her breast with snow and scarlet downed.

Look.

And the dancers move

On the departed, snow bushed green, wanton in moon light

As a dust of pigeons.

Exulting, the grave hooved

Horses, centaur dead, turn and tread the drenched white

Paddocks in the farms of birds.

The dead oak walks for love.

The carved limbs in the rock

Leap, as to trumpets.

Calligraphy of the old

Leaves is dancing.

Lines of age on the stones weave in a flock.

And the harp shaped voice of the water’s dust plucks in a fold

Of fields.

For love, the long ago she bird rises.

Look.

And the wild wings were raised

Above her folded head, and the soft feathered voice

Was flying through the house as though the she bird praised

And all the elements of the slow fall rejoiced

That a man knelt alone in the cup of the vales,

In the mantle and calm,

By the spit and the black pot in the log bright light.

And the sky of birds in the plumed voice charmed

Him up and he ran like a wind after the kindling flight

Past the blind barns and byres of the windless farm.

In the poles of the year

When black birds died like priests in the cloaked hedge row

And over the cloth of counties the far hills rode near,

Under the one leaved trees ran a scarecrow of snow

And fast through the drifts of the thickets antlered like deer,

Rags and prayers down the knee-

Deep hillocks and loud on the numbed lakes,

All night lost and long wading in the wake of the she-

Bird through the times and lands and tribes of the slow flakes.

Listen and look where she sails the goose plucked sea,

The sky, the bird, the bride,

The cloud, the need, the planted stars, the joy beyond

The fields of seed and the time dying flesh astride,

The heavens, the heaven, the grave, the burning font.

In the far ago land the door of his death glided wide,

And the bird descended.

On a bread white hill over the cupped farm

And the lakes and floating fields and the river wended

Vales where he prayed to come to the last harm

And the home of prayers and fires, the tale ended.

The dancing perishes

On the white, no longer growing green, and, minstrel dead,

The singing breaks in the snow shoed villages of wishes

That once cut the figures of birds on the deep bread

And over the glazed lakes skated the shapes of fishes

Flying.

The rite is shorn

Of nightingale and centaur dead horse.

The springs wither

Back.

Lines of age sleep on the stones till trumpeting dawn.

Exultation lies down.

Time buries the spring weather

That belled and bounded with the fossil and the dew reborn.

For the bird lay bedded

In a choir of wings, as though she slept or died,

And the wings glided wide and he was hymned and wedded,

And through the thighs of the engulfing bride,

The woman breasted and the heaven headed

Bird, he was brought low,

Burning in the bride bed of love, in the whirl-

Pool at the wanting centre, in the folds

Of paradise, in the spun bud of the world.

And she rose with him flowering in her melting snow.

Бұл қыс ертегісі

Қардың соқыр ымыртының көлдердің үстінен қозғалатыны

Ал алқаптардың тостағанындағы фермадан жүзбелі өрістер,

Қолмен бүктелген үлпек арасынан желсіз сырғанап,

Жасырын желкендегі малдың бозғылт тынысы,

Ал жұлдыздар салқындап,

Қардағы шөптің иісі, алыстағы үкі

Қатпарлар арасында ескерту және қатып қалған трюм

Қойдың ақ түтіні ферма үйінің сиырына толып кетті

Ертегі айтылатын өзенде алқаптар ағып жатты.

Бір кездері дүние қартая бастағанда

Ағып жатқан нандай таза сенім жұлдызында,

Тамақ пен қардың жалынына  бір адам  жайнап  жалады

Жүрегі мен басында өртенген от шиыршықтары,

Бөлмедегі ферма үйінде жыртылған және жалғыз

Өрістерден.

Содан кейін жану

Оның қанатты қармен көмкерілген отты аралында

Ал жүн мен тауықтай аппақ тезек төбелері

Қораздың жалыны шыққанша салқын ұйықтап жатыр

Мантиялы аулалар мен таңғы адамдар арқылы таралады

Күректерімен сүрініп,

Мал қозғалады, тышқан мысық ұялады,

Секірген құстар, аң аулайтындар, сауыншылар

Құлаған аспан үстіндегі бөртпелерімен жұмсақ,

Барлық оянған ферма өзінің ақ саудасында,

Ол тізерлеп, жылады, дұға етті,

Бөренедегі түкірім мен қара қазан арқылы

Тостаған мен кесілген нан                                                                                                                                                                                                                                                                                         ...

Қараңғы үйде, түннің қараңғысында,

Сүйіспеншілік нүктесінде, тастап, қорқады.

Ол суық тастарды тізе бүгіп,

Ол мұңның шыңында жылады, ол жаратқан аспанға дұға етті

Оның аштық жалаңаш ақ сүйегінде айла берсін

Ат қоралардың мүсіндері мен төбесі аспандағы саяттардың жанынан өтті

Ал үйрек тоған шыны және жалғыз соқыр byres

Дұғалар үйіне

Ол бұлтты аңдып өтуі керек жерде өрттер

Оның қардың соқыр махаббаты мен ақ құйрықтардағы асығы.

Оның жалаңаш мұқтаждығы оны айғайлап, тағзым етті

Қолды бүктелген ауадан дыбыс шықпаса да

Бірақ тек жел соқты

Су нанының өрісінде құстардың аштығы, лақтырылды

Биік жүгері мен егіннің  тілде  балқытуында.

Ал оның есімсіз мұқтаждығы оны күйдіріп, жоғалтты

Қар сияқты салқын кезде, ол бұғауларды аралауы керек

Түнде сағалаған өзендер,

Оның мұқтаждық ағынына  батып                                                                                  , Бұйралған жатып , ұсталды

Ақ түстің әрқашан қалаған орталығында

Адамгершіліксіз бесік пен қалыңдық төсегі мәңгілік іздеді

Мүмін жоғалып, нұрдан лақтырылды.

Оны жеткіз, деп жылады,

Оны ғашық болу арқылы, оның қажеттілігін айтып

Жалғыз және жалаңаш қалыңдықта,

Ешқашан  ақ                  кен                      кен                       |

Немесе адымдап өлетін уақыттың астында гүл.

Тыңда.

Әншілер ән айтады

Кеткен ауылдарда.

Бұлбұл,

Көмілген ағаштың шаңы, қанатының түйірінде ұшады

Және өлілердің желдерінде қыстың ертегісі туралы айтады.

Құрғаған бұлақтан шаң су дауысы

Айтып жатыр.

Ақылды

Қоңыраулар мен ағызу суы бар ағын.

Шық шырылдады

Күңгірттенген жапырақтарда және ұзақ жылтырап

Қар приходы.

Жартастағы ойылған ауыздар желмен соғылған жіптер.

Уақыт күрделі өлі қар тамшысы арқылы ән салады.

Тыңда.

Бұл қол немесе дыбыс болды

Баяғыда қараңғы есікті кең ашқан елде

Ал сыртта нанның үстінде

Құс көтеріліп, жанып тұрған келіндей нұрға бөленді.

Таң атты құс, қарлы, алқызыл төсі құлады.

Қараңыз.

Ал бишілер қозғалады

Кетіп бара жатқанда, қар жасыл түсті, айдың жарығында

Көгершіндердің шаңындай.

Қуанып, қабір тұяқты

Жылқылар, өлі кентаврлар, бұрылып, суланған ақты таптайды

Құстардың фермаларындағы алаңқайлар.

Өлі емен махаббат үшін жүреді.

Жартаста ойылған мүшелер

Кернейлер сияқты секіріңіз.

Ескі каллиграфия

Жапырақ   билеп жатыр.

Тастардағы жас сызықтары отар болып тоқылған.

Ал судың шаңының арфа тәрізді дауысы қатпарланып  теріледі

Өрістерден.

Махаббат үшін баяғыда ол құс көтеріледі.

Қараңыз.

Ал жабайы қанаттар көтерілді

Оның қайырылған басы мен жұмсақ қауырсынды дауысының үстінде

Құс мақтағандай үй ішімен ұшып бара жатты

Ал баяу құлдыраудың барлық элементтері қуанды

Жалғыз тізерлеп, алқаптардың тостағанында,

Мантияда және тыныштықта,

Бөренедегі түкірім мен қара қазан арқылы.

Құстардың аспаны күмбірлеген дауыспен таң қалдырды

Ол көтеріліп, ұшқаннан кейін жел сияқты жүгірді

Желсіз ферманың соқыр сарайлары мен аулаларының жанынан өтіңіз.

Жылдың полюстерінде

Қара құстар жамылған қоршау қатарындағы діни қызметкерлер сияқты өлгенде

Округтердің киімдерінің үстінен алыс төбелер мініп жатты,

Жалғыз жапырақты ағаштардың астында қардың қоршауы жүгірді

Бұғыдай мүйізді қалың тоғайлардың арасынан жылдам өтіп,

Тізеден төмен шүберек пен дұғалар -

Тұңғиық төбелер және  кеңіген көлдерде қатты,

Түні бойы жоғалып, оның артынан ұзақ серуендеп,

Замандарды, жерлерді және тайпаларды баяу үлпектердің құстары.

Тыңдап, қараңдаршы, ол қаздың қай жерде жүзіп бара жатқанын,

Аспан, құс, қалыңдық,

Бұлт, мұқтаждық, егілген жұлдыздар, одан тыс қуаныш

Тұқым егістігі мен өлетін уақыт,

Аспан, аспан, қабір, жанып тұрған шрифт.

Сонау елде оның өлімінің есігі айқара ашылды,

Ал құс жерге түсті.

Тостаған ферманың үстінде нан ақ төбеде

Ал көлдер мен жүзбелі алқаптар мен өзен шайылды

Ол соңғы зиянға келуін сұрағанда, алаяқтар

Дұғалар мен оттардың үйі, ертегі аяқталды.

Би жойылады

Ақта, енді жасыл өспейді, және, минстрел өлді,

Ән шашылған қарлы қалашықтарда

Бұл бір кездері нанның үстіне құстардың фигурасын кесіп тастады

Ал жылтыратылған көлдердің үстінде балықтардың пішіндері    коньки                                                                  |

Ұшу.

Салт қысқартылған

Бұлбұл мен кентавр өлі жылқысы.

Бұлақтар қурап қалады

Артқа.

Таң атқанша тастардың үстінде ұйықтап жатқан қарттар.

Шаттық жатыр.

Уақыт көктемгі ауа-райын көмкереді

Бұл қазбамен және шықпен қайта туды.

Құс төсекке жатты

Қанаттар хорында, ол ұйықтап жатса да, өлсе де,

Қанаттары кең ұшып, әнұранмен тойланды,

Ал жұтып жатқан қалыңдықтың жамбастары арқылы,

Әйел кеудесін еміп, аспан бет алды

Құс, оны төмен түсірді,

Махаббаттың қалыңдық төсегінде, құйынында жанып,

Бассейнді қалау орталығында, қатпарларда

Жұмақта, дүниенің иірілген бүршігінде.

Ол онымен бірге еріген қарда гүлдеді.