Елизавета - Борис Гребенщиков

У Елизаветы два друга: конь, и тот, кто во сне.

За шторами вечный покой, шелест дождя,

А там, как всегда, воскресенье,

И свечи, и праздник, и лето, и смех,

И то, что нельзя…

Скажи мне, зачем тогда

Статуи падали вниз, в провода,

Зачем мы стрелялись и шли

Горлом на плеть?

Она положила мне палец на губы,

И шепчет: «Делай, что хочешь,

Но молчи, слова — это смерть;

Это смерть…»

И наши тела распахнутся, как двери,

И — вверх, в небеса,

Туда, где привольно лететь, плавно скользя.

А там, как всегда, воскресенье,

И свечи, и праздник, и лето, и смех,

И то, что нельзя, то, что нельзя…

Элизабеттің екі досы бар: жылқы мен түсіндегі біреуі.

Перделердің артында мәңгілік тыныштық, жаңбырдың сыбдыры,

Мұнда, әдеттегідей, жексенбі,

Шамдар, мереке, жаз және күлкі,

Ал не болуы мүмкін емес...

Неге сонда айтыңызшы

Мүсіндер сымдарға құлап түсті

Неге атып тұрып кеттік

Қамшыда көмей?

Ол саусағын ерніме қойды

Және сыбырлайды: «Қалағаныңды істе,

Бірақ тыныш бол, сөз - өлім;

Бұл өлім...»

Ал біздің денеміз есік сияқты ашылады

Және - аспанға дейін,

Қай жерде еркін ұшады, тегіс сырғанайды.

Мұнда, әдеттегідей, жексенбі,

Шамдар, мереке, жаз және күлкі,

Ал не мүмкін емес, не мүмкін емес...