Бурлак - Борис Гребенщиков

А как по Волге ходит одинокий бурлак,

Ходит бечевой небесных равнин,

Ему господин кажет с неба кулак,

А ему все смешно — в кулаке кокаин;

А вниз по Волге — Золотая Орда,

Вверх по Волге — барышни глядят с берега.

Ох, козельское зелье — живая вода,

Отпустите мне кровь, голубые снега.

Как мирила нас зима железом и льдом,

Замирила, а сама обернулась весной.

Как пойдет таять снег — ох, что будет потом,

А как тронется лед — ох, что будет со мной…

А то ли волжский разлив, то ли вселенский потоп,

То ли просто господин заметает следы,

Только мне все равно — я почти готов,

Готов тебе петь из-под темной воды.

А из-под темной воды бьют колокола,

Из-под древней стены — ослепительный чиж.

Отпусти мне грехи первым взмахом крыла,

Отпусти мне грехи — ну почему ты молчишь?

Ты гори, Серафим, золотые крыла —

Гори, не стесняйся, путеводной звездой.

Мне все равно — я потерял удила,

И нет другого пути, только вместе с тобой…

Вот так и вся наша жизнь — то Секам, а то Пал,

То во поле кранты, то в головах Спас.

Вышел, чтоб идти к началу начал,

Но выпил и упал — вот и весь сказ.

А вороны молчат, а барышни кричат,

Тамбовской волчицей или светлой сестрой.

То спасительный пост, то спасительный яд;

Но слышишь, я стучу — открой!

Так причисли нас к ангелам, или среди зверей,

Но только не молчи — я не могу без огня,

И, где бы я ни шел, я все стучусь у дверей:

Так Господи мой Боже, помилуй меня!

Еділ бойында жалғыз бұлақ қалай жүреді,

Аспандағы жазық желбіреп жүреді,

Қожайын оған аспаннан жұдырық көрсетеді,

Ал оған бәрі күлкілі – жұдырығында кокаин;

Ал Еділ бойымен – Алтын Орда,

Еділ бойы - жас ханымдар жағадан көрінеді.

О, ешкінің сусы - тірі су,

Қан кетейін, көк қарлар.

Қыс мезгілі бізді темірмен, мұзбен татуластырды,

Ол тынышталды, ол көктемге айналды.

Қар қалай ериді - о, сонда не болады,

Мұз қалай жарылады - о, маған не болады ...

Не Еділ тасқыны, не әмбебап тасқын,

Бұл жай ғана джентльмен оның ізін жасырып тұр ма,

Бірақ маған бәрібір - мен дайынмын,

Қараңғы судың астынан ән айтуға дайын.

Қараңғы судың астынан қоңыраулар соғылады,

Ежелгі қабырғаның астынан - көзді таң қалдыратын сискин.

Қанаттың бірінші толқынымен күнәларымды кешір,

Менің күнәларымды кешірші - жарайды, неге үндемейсің?

Сіз күйесіз, Серафим, алтын қанаттар -

Өртен, ұялма, жол көрсетуші жұлдыз.

Маған бәрібір - мен аздап жоғалдым,

Ал басқа амал жоқ, тек сенімен бірге...

Міне, біздің бүкіл өміріміз қазір Секам, содан кейін Пал,

Не далада, содан кейін Құтқарушының басында.

Мен басына баруға шықтым,

Бірақ ол ішіп, құлап қалды - бұл бүкіл оқиға.

Қарғалар үнсіз, ал жас ханымдар айқайлайды,

Тамбов қасқыры немесе жарқын әпкесі.

Енді құтқаратын ораза, енді құтқаратын у;

Бірақ сіз менің қағып жатқанымды естисіз - ашыңыз!

Ендеше бізді періштелердің немесе хайуандардың қатарына қоса гөр.

Бірақ үндемеңіз - мен отсыз өмір сүре алмаймын,

Қайда барсам да есікті қағамын:

Ендеше, Тәңірім, маған рақым ет!