В ладонях богов - Аркона

Отрекусь от чужого забытого мира

Удаляясь в беспечную пустошь веков

Обреченная и позабытая

Я лечу, утопая в ладонях богов

Руки расправив

Дотянувшись до неба

В отчий дом тишины

Тронув дланями звездную пыль

Я лечу в никуда

В белой балчине крылья раскинув

Во дворец облаков, на вершину горы

Велика небесна гладь обетованна

Бирюзовой каймой меня овивая

Перламутровый свет беспощадно в обитель взывает

Я кричу в никуда

Свод небес обнимая

Свободы грез

Искушение

Тонувших в белой простыне

Глади белой пустыни

Здесь зачата обитель моя

Без суеты оков

Здесь мой Храм свою душу храня

Шьет преданье веков

Дом тишины

Благо несет для души моей

Не боясь высоты

Я гуляю по краю холмов

В томном свете Луны

В безысходном плену эйфории

Мои мысли полны лишь забвеньем

В ладонях богов.

Мен басқа біреудің ұмытылған әлемінен бас тартамын

Ғасырлардың бейқам шөл даласына зейнетке шығу

Жоғалған және ұмытылған

Ұшып бара жатырмын, құдайдың алақанына батып

Қолдары түзетілді

Аспанға жету

Әкенің тыныштық үйінде

Жұлдыз шаңын қолмен ұстау

Мен ешқайда ұшып бара жатырмын

Ақ балшынға қанатын жайып

Бұлттардың сарайына, Таудың басына

Уәденің үлкен көктегі кеңістігі

Айналамдағы көгілдір жиек

Інжу-ана нұры монастырьге аяусыз шақырады

Мен ешқайда айқайламаймын

Аспан қоймасын құшақтап

Армандардың еркіндігі

Азғыру

Ақ жаймаға батып кетті

Тегіс ақ шөл

Міне, менің тұрағым ойластырылды

Бұғауларсыз

Міне, менің ғибадатханам менің жанымды сақтайды

Ғасырлар аңызын тігеді

Тыныштық үйі

Менің жаным үшін жақсы

Биіктіктен қорықпайды

Мен таулардың шетімен жүремін

Айдың қараңғы жарығында

Эйфорияның үмітсіз тұтқынында

Менің ойларым ұмытуға толы

Құдайдың қолында.