Предок - Аркона

Да услыши ты слово мое сквозь зарю,

Сердце трепетно ноет от боли за землю твою,

Не помощники мне братья-сестры мои,

Ведь одна нынче я на земле да стою.

Что же предок мой ты в могилу пал,

Рано жизнь свою ты земле отдал?

Говорю с тобой, слова о земь бью,

А в ответ слышу я песнь воронью.

Милый предок мой, ты услышь меня,

В золотых оковах земля твоя,

Жаден роден люд на твоей земле,

Черный ворон нынче советчик мне.

Затмевает свет мне моя родня,

Отвернувши очи да от меня,

Молвят слово в след да одно твердят,

В роден людов злат все отдать велят.

Заверну я слово да в лист сухой,

Ты прости, тревожу я твой покой,

Ты услышь меня, милый предок мой,

Пущу слово я во земь за тобой.

Спи спокойно…

Иә, сен менің сөзімді таң атқанша естисің,

Елің үшін жүрегің дірілдейді,

Бауырларым мен әпкелерім көмекшім емес,

Өйткені, мен бүгін жерде жалғыз қалдым.

Неге, бабам, көрге құладың,

Өміріңді жерге ерте бердің бе?

Мен сенімен сөйлесемін, мен жер туралы сөздерді ұрдым,

Ал жауап ретінде қарғаның әнін естимін.

Ардақты бабам, сен мені естисің

Елің алтын бұғауда,

Сенің жеріңдегі адамдар сараң,

Қара қарға енді менің кеңесшім.

Туыстарым маған жарық түсіреді,

Менен көзіңді бұр,

Олар бір сөзді оятып, бір нәрсені айтады,

Алтынның туған халқында бәрін беруге бұйырылған.

Иә деген сөзді құрғақ жапыраққа орап аламын,

Кешір мені, тыныштығыңды бұзамын,

Тыңдайсың ба, асыл бабам,

Мен сен үшін сөзді жерге қоямын.

Жайлы жат…