The Man and the Cloud - Angelo Branduardi

She he loved

When first he saw her:

She was so pale and untouchable

So far away

He could never find

A path to climb to reach her

All serene she gazed at him

As on the wind she lay reclining

He followed her eversighing

As she played hide and seek in her wide blue meadow

It seemed forever

That he had loved her

Always so pale and untouchable

«How cruel you are

Behind your white veil

You hide a heart that’s frozen»

Sorrowful she came to him

And in her own way surrendered…

Rain, gentle rain, her tears

She gave to him

And shedding love shed living…

Ол жақсы көретін

Ол оны алғаш көргенде:

Ол өте бозарған және қол тигізбейтін еді

Өте алыс

Ол ешқашан таба алмады

Оған жету үшін көтермелеу жолы

Ол сабырлы күйде оған қарады

Ол желдің үстінде жатып қалды

Ол оның соңынан ерді

Ол өзінің кең көк шалғынында тығылмақ ойнады

Бұл мәңгілік болып көрінді

Оның оны сүйгені

Әрқашан бозарған және қол тигізбейтін

«Сен қандай қатыгезсің

Ақ жамылғыңның артында

Сіз мұздаған жүректі жасырасыз»

Ол оның жанына келді

Және өз жолымен берілді…

Жаңбыр, жұмсақ жаңбыр, оның көз жасы

Ол оған берді

Ал махаббатты төгу өмірді төгеді...