Confessions d'un malandrin - Angelo Branduardi

Mi piace spettinato camminare

il capo sulle spalle come un lume

e mi diverto a rischiarare

il vostro autunno senza piume.

Mi piace che mi grandini sul viso

la fitta sassaiola dell’ingiuria,

mi agguanto solo per sentirmi vivo

al guscio della mia capigliatura.

Ed in mente mi torna quello stagno

che le canne e il muschio hanno sommerso

ed i miei che non sanno di avere

un figlio che compone versi;

ma mi vogliono bene come ai campi

alla pelle ed alla pioggia di stagione,

raro sar che chi mi offende

scampi alle punte del forcone.

Poveri genitori contadini,

certo siete invecchiati e ancor temete

il Signore del cielo e gli acquitrini,

genitori che mai non capirete

che oggi il vostro figliolo diventato

il primo tra i poeti del Paese

e ora in scarpe verniciate

e col cilindro in testa egli cammina.

Ma sopravvive in lui la frenesia

di un vecchio mariuolo di campagna

e ad ogni insegna di macelleria

la vacca si inchina sua compagna.

E quando incontra un vetturino

gli torna in mente il suo concio natale

e vorrebbe la coda del ronzino

regger come strascico nuziale.

Voglio bene alla patria

bench afflitta di tronchi rugginosi

m’caro il grugno sporco dei suini

e i rospi all’ombra sospirosi.

Son malato di infanzia e di ricordi

e di freschi crepuscoli d’Aprile,

sembra quasi che l’acero si curvi

per riscaldarsi e poi dormire.

Dal nido di quell’albero, le uova

per rubare, salivo fino in cima

ma sar la sua chioma sempre nuova

e dura la sua scorza come prima;

e tu mio caro amico vecchio cane,

fioco e cieco ti ha reso la vecchiaia

e giri a coda bassa nel cortile

ignaro delle porte dei granai.

Mi sono cari i miei furti di monello

quando rubavo in casa un po’di pane

e si mangiava come due fratelli

una briciola l’uomo ed una il cane.

Io non sono cambiato,

il cuore ed i pensieri son gli stessi,

sul tappeto magnifico dei versi

voglio dirvi qualcosa chge vi tocchi.

Buona notte alla falce della luna

s cheta mentre l’aria si fa bruna,

dalla finestra mia voglio gridare

contro il disco della luna.

La notte e` cos tersa,

qui forse anche morire non fa male,

che importa se il mio spirito perverso

e dal mio dorso penzola un fanale.

O Pegaso decrepito e bonario,

il tuo galoppo ora senza scopo,

giunsi come un maestro solitario

e non canto e celebro che i topi.

Dalla mia testa come uva matura

gocciola il folle vino delle chiome,

voglio essere una gialla velatura

gonfia verso un paese senza nome.

Маған шамадан тыс серуендеу ұнайды

шам сияқты иыққа басы

мен жарықтандыруды ұнатамын

қауырсынсыз күзің.

Маған бетіме бұршақ жауған ұнайды

жарақаттың тығыз тас лақтырылуы,

Мен өзімді тірі сезіну үшін ғана аламын

шашымның қабығына.

Ал сол тоған есіме оралады

қамыс пен мүк суға батып кеткен

және олардың бар екенін білмейтін менікі

өлең шығаратын ұл;

бірақ олар мені даладай жақсы көреді

теріге және маусымдық жаңбырға,

мені ренжітетіндер сирек болады

айырдың ұштарында скампи.

Кедей шаруа ата-ана,

Сіз, әрине, қартайдыңыз және әлі де қорқасыз

аспан мен батпақтардың Иесі,

ата-анаңды ешқашан түсінбейсің

бүгін сіздің ұлыңыз болды

ел ақындарының ішінде бірінші

ал қазір патенттелген былғары аяқ киіммен

ал цилиндрді басына қойып жүреді.

Бірақ ашуланшақтық оның бойында сақталады

ескі елдің ұрысының

және әрбір қасапханада

сиыр серігіне бас иеді.

Ал ол жаттықтырушымен кездескенде

оның туған тасы ойға оралады

және нагтың құйрығын қалаймын

үйлену пойызы ретінде ұстайды.

Мен өз елімді сүйемін

тот басқан діңдермен ауырғанымен

Мен шошқалардың лас тұмсығын жақсы көремін

ал көлеңкедегі бақалар күрсініп тұр.

Мен балалық шағыммен және естеліктермен ауырдым

және сәуірдің жаңа ымырттары,

үйеңкі иіліп қала жаздаған сияқты

жылыныңыз, содан кейін ұйықтаңыз.

Сол ағаштың ұясынан, жұмыртқалары

ұрлау үшін мен шыңға шықтым

бірақ оның шашы әрқашан жаңа болады

ал оның қабығы бұрынғыдай сақталады;

және сен менің қымбатты ескі ит досым,

кәрілік сені күңгірт, соқыр етті

және ауладағы аласа құйрықты бұрылыстар

астық қоймаларының есігінен бейхабар.

Менің ұрлықтарым маған қымбат

Мен үйден нан ұрлағанда

және екі ағайынды сияқты тамақтанды

бірі адамды, бірі итті сындырады.

Мен өзгерген жоқпын

жүрегі мен ойы бір,

өлеңдердің тамаша кілемінде

Мен сізге бір нәрсені айтқым келеді.

Жарты айдағы қайырлы түн

ауа қоңырға айналғанда тыныш,

Тереземнен айқайлағым келеді

Айдың дискісіне қарсы.

Түн сондай мөлдір,

Бұл жерде тіпті өлу де зиян тигізбейтін шығар,

менің бұзық рухым болса не маңызды

ал менің арқамда фонарь ілулі тұр.

Ей, тозған және ақкөңіл Пегас,

сенің жүгіруің енді мақсатсыз,

Мен жалғыз мұғалім болып келдім

мен тек тышқандарды ғана ән айтып, тойлаймын.

Басымнан піскен жүзім сияқты

шаштың ессіз шарабы тамшылайды,

Мен сары жамылғы болғым келеді

аты жоқ елге қарай ұшады.