Снайпер - Александр Маршал

На промёрзлой чуть влажной земле отдыхает парнишка,

Светлый чуб развивается бойко на сильном ветру.

Первый снег тихо тает, на землю чужую ложится,

И холодная, долгая ночь потеплела к утру.

А в руках у парнишки клочок пожелтевшей бумаги,

И искусанный чёрный такой карандаш.

Видно, пишет любимой девчонке, а, может быть, маме,

И холодным стволом автомат придавил патронташ.

А рядом ворона голодная,

Кричит на погоду холодную.

Не знает, куда бы ей сесть,

И ищет чего бы ей съесть.

Улыбается он непосредственной детской улыбкою.

Сколько дней и ночей предстоит пережить ещё тут.

Парень пишет письмо и в словах исправляет ошибки.

Ничего, дома эти слова без него разберут.

А стекло на прицеле от влаги опять запотело,

Снайпер, сняв рукавицу, его аккуратно протёр.

И холодная пуля, подпрыгнув, вперёд полетела,

И вонзилась в горячее сердце, как ветер в костёр.

А рядом ворона голодная,

Кричит на погоду холодную.

Не знает, куда бы ей сесть,

И ищет чего бы ей съесть.

Бала мұздаған, сәл дымқыл жерде демалып жатыр,

Жеңіл маңдайша қатты желде жылдам дамиды.

Алғашқы қар тыныш ериді, басқаның жеріне түседі,

Ал салқын, ұзақ түн таң атқанша жылынды.

Ал баланың қолында сарғайған қағаз,

Және сондай тістеген қара қарындаш.

Сүйген қызына, бәлкім, анасына хат жазғанын байқауға болады.

Ал суық оқпанмен пулемет бандольді басып қалды.

Ал менің қасымда аш қарға,

Суық ауа райына сайрап.

Қайда отыруды білмейді

Ал ол тамақ іздеп жүр.

Балаша күлімсіреп күледі.

Бұл жерде әлі қанша күндер мен түндерді бастан өткеру керек.

Жігіт хат жазып, сөздегі қателерді түзетеді.

Ештеңе емес, үйде бұл сөздер онсыз реттеледі.

Ылғалдан көзге көрінетін әйнек қайтадан тұманданып,

Мерген қолаяқты шешіп, ақырын сипады.

Ал суық оқ секіріп, алға қарай ұшып кетті,

Ал отқа желдей ыстық жүрекке сүңгіп кетті.

Ал менің қасымда аш қарға,

Суық ауа райына сайрап.

Қайда отыруды білмейді

Ал ол тамақ іздеп жүр.