Резня - Александр Маршал

Я видел это сам, в ночи холодный дождь,

И вновь над Колымой повисла осень.

Шел 43 год, судьбу не повернешь,

И у судьбы своё не спросишь.

В бараке 300 душ, озлобленных, худых,

И постоянный пресс от уголовных.

И тут фронтовики вступились за своих,

И задышала ночь неровно.

Я видел это сам, стоят плечо к плечу

Здоровые матросы из балтфлота.

А кто-то из блатных топтал ногой свечу,

С разведчиками и с пехотой.

Сцепились сто на сто заточки и ножи.

И урки?

вновь отчаянно отбивались.

И как под жернова пошла за жизнью жизнь,

Отхаркиваясь и кривляясь.

Я видел это сам, текла ручьями кровь,

Её теперь не смоет дождь осенний.

И вдруг среди толпы, как Вера и Любовь,

Надеждою возник отец Арсений.

Я видел это сам, он среди них стоял,

Тщедушный и больной, но сильный духом.

Он руки приподнял: «Опомнитесь», — сказал.

Барак заледенел, заледенел и слушал.

Мен мұны өзім көрдім, түнде суық жаңбыр,

Колыма тағы да күз ілінді.

Ол 43 жаста еді, тағдырды өзгерте алмайсың,

Ал тағдырыңды сұрай алмайсың.

Казармада 300 жан бар, ашуланған, арық,

Қылмыскерлердің тұрақты баспасөзі.

Содан кейін майдандағы жауынгерлер өздері үшін тік тұрды,

Ал түн біркелкі дем алды.

Өзім көрдім, иық тіресіп тұрып

Балтық флотының сау теңізшілері.

Ал ұрылардың бірі шырақты аяғымен таптап,

Барлаушылармен және жаяу әскермен.

Жүзден жүзге жүз қайрағыш пен пышақ қадалады.

Ал уркс?

қайтадан жан аямай шайқасты.

Диірменнің астында өмір ілесті,

Үміттену және күлімсіреу.

Мен оны көрдім, қан ағынмен ағып кетті,

Оны енді күзгі жаңбыр шайып кетпейді.

Сенім мен Махаббат сияқты қалың қауымның арасында кенеттен,

Арсений әке үмітпен оянды.

Мен мұны өзім көрдім, ол олардың арасында тұрды,

Әлсіз және ауру, бірақ рухы күшті.

Қолдарын көтеріп: «Ақылға кел», – деді.

Казарма тоңып, қатып, тыңдады.