Профессионал - Александр Маршал

Тихо полуденный ветер поёт, птицы совсем не кричат.

Время как — будто замедлило ход и повернуло назад.

Тихо с деревьев слетает листва, дождик слегка моросит.

В воздух врезаются чьи-то слова, кто-то молчит.

Хоронят офицера.

Люди кольцом чуть неровным стоят, это кольцо из мужчин.

Женщины две — это мать и жена, с ними единственный сын.

Маленький сын только здесь увидал в форме родного отца.

«Мама, я папу совсем не узнал, даже лица».

И никогда не узнает никто, как он тогда умирал.

Как столько лет за кого и за что жизнью своей рисковал.

Как заживали на сильной груди страшные шрамы от ран.

А на горячие точки в ночи крался туман.

Хоронят офицера.

Хоронят офицера.

Тыныш түскі жел ән салады, құстар мүлде жыламайды.

Уақыт бәсеңдеп, кері бұрылғандай болды.

Ағаштардан жапырақтар тыныш түсіп жатыр, жаңбыр аздап жауады.

Біреудің сөзі ауада, біреу үнсіз.

Офицерді жерлеу.

Адамдар сәл тегіс емес сақинада тұрады, бұл ерлердің сақинасы.

Екі әйел жалғыз ұлымен ана мен жар.

Кішкентай ұлы мұнда тек өз әкесінің кейпінде көрді.

«Апа, мен әкемді мүлде танымадым, тіпті оның бетін де».

Ал ол кезде оның қалай өлгенін ешкім білмейді.

Қанша жыл кім үшін, не үшін өмірін қатерге тіккен.

Күшті кеудеде жаралардың тыртықтары қалай жазылды.

Ал түнде ыстық нүктелерге тұман түсті.

Офицерді жерлеу.

Офицерді жерлеу.