Наши души - Александр Маршал

Дальним светом ночь проколота опять,

Я не первый, кто уже привык терять.

К лобовому вновь припал кленовый лист,

Словно пропуск в незнакомую мне жизнь.

Километры неба остаются за спиной,

И послушной тенью время следует за мной.

Повзрослели наши души,

Только вижу в зеркалах,

Как пускает лодки в лужах

Мальчик с осенью в глазах.

Мы уходим, как игла проходит ткань,

Говорили: «Сердце сталью не порань».

И не важно знать, откуда и куда,

Если знаешь, для чего горит звезда.

Ни любви, ни снега, ничего я не забыл,

Поседело небо, только я, такой как был.

Түнді тағы да алыс жарық тесіп өтті,

Мен жеңілуге ​​бірінші үйреніп жатқан жоқпын.

Үйеңкі жапырағы қайтадан әйнекке түсті,

Бұл мен білмейтін өмірге жолдама сияқты.

Артында аспанның километрлері қалды,

Ал мойынсұнғыш көлеңке уақыты артымнан ереді.

Біздің жан дүниеміз жетілді

Мен тек айнадан көремін

Шалшықтарда қайықтарды қалай жіберуге болады

Көзінде күз бар бала.

Ине матадан өткенде біз кетеміз,

Олар: «Жүрегіңді болатпен жаралама» деді.

Қайда және қайда екенін білу маңызды емес,

Жұлдыз не үшін жанатынын білсең.

Махаббат та, қар да, мен ештеңені ұмытпадым,

Аспан сұр түсті, мен сияқты болдым.