Кавказский пленник - Александр Маршал

Он из дома попал на войну в девятнадцать, сероглазый весёлый такой мальчуган,

Он еще ведь совсем не умел целоваться, и не думал, не знал, что же ждёт его там.

А потом первый бой и тяжелая рана и над ним бородатые лица одни.

Ну, а в эту минуту, наверное, мама у иконы просила: «Господь, сохрани!».

Потащили его по землице далёкой, а он этой же ночью под утро сбежал.

Но поймали его, били долго, жестоко, и он несколько дней без сознанья лежал.

Через день он опять убежал из ущелья, его выдала алая кровь на снегу.

Ну, а мать всё просила у Бога прощения, и шептала: «Сынок, без тебя не могу».

В него долго у камня большого стреляли, пули бились в скалу над его головой.

Только вспухшие губы мальчишки молчали и кровавое солнце легло за горой.

За грядой перевал, а за ним перевалы, всё «вперёд!»

и «вперёд!»

раздаётся

приказ.

И в коротком бою у одной переправы он собравши все силы сбежал в третий раз.

Он сначала бежал, затем полз еле-еле, стая птиц возвращалась на север, домой,

Там, под Курском родным уже стихли метели, и, наверное, тоже запахло весной.

Он своих увидал на рассвете за рекой, он не мог закричать, только руки поднял.

Почему у судьбы не бывает осечки, и, сражённый свинцом, он на землю упал.

Ол он тоғыз жасында үйден соғысқа аттанды, сұр көзді, көңілді кішкентай бала,

Өйткені, ол әлі де қалай сүйетінін білмеді және ойланбады, онда оны не күтіп тұрғанын білмеді.

Содан кейін бірінші шайқас және ауыр жарақат және оның үстінде сақалды беттер жалғыз.

Міне, сол кезде анам белгішеден: «Ием, мені құтқар!» деп сұраған шығар.

Олар оны алыс елге сүйреп апарды, ал ол сол түні таңертең қашып кетті.

Бірақ олар оны ұстап алып, ұзақ уақыт бойы аяусыз ұрып-соғып, бірнеше күн бойы ес-түссіз жатты.

Бір күннен кейін ол қайтадан шатқалдан қашып кетті, оны қарда қызыл қан сатып алды.

Жарайды, ана Алладан кешірім сұрап: «Балам, мен сенсіз өмір сүре алмаймын» деп сыбырлады.

Олар үлкен тасқа қарай ұзақ атылды, оқтар басының үстіндегі тасқа тиді.

Баланың ісінген еріндері ғана үнсіз, қанды күн таудың артында жатыр.

Жотаның артында асу бар, оның артында асулар бар, бәрі «алға!»

және «алға!»

таратылады

тапсырыс.

Бір өткелдегі қысқа шайқаста ол бар күшін жинап, үшінші рет қашады.

Алдымен ол жүгірді, содан кейін әрең жорғалады, бір топ құс солтүстікке, үйге,

Онда, Курск маңында туыстары үшін боран басылып үлгерген, сірә, көктемнің иісі де шыққан шығар.

Өз халқын таң атқанда өзеннің арғы бетінен көрді, айқайлай алмады, қолын ғана көтерді.

Неліктен тағдырдың ешқайсысы оңбаған, қорғасынға ұрынған ол жерге құлады.