Горец - Александр Маршал

Ветер потянется с гор, так потихоньку, солнце согрело лицо, как-то легонько.

Там, где стоял старый дом, только руины, рядом, согнувшись, старик,

тронул седины.

Ночью случайный заряд рядом взорвался, жить поседевший старик чудом остался.

Но, не проснувшись, лежат дочка и внуки, рвут клочья белых волос старые руки.

Вся его долгая жизнь только работа, вся его трудная жизнь только заботы.

Здесь не стареют одни синие горы, думал последние дни встретит не скоро.

Старое вынув ружьё, тихо побрёл он, где-то звучали вдали смех, разговоры.

За деревянным мостом вьётся дорога, танки тянулись по ней в линию строго.

Встал на дороге старик, вскинув винтовку, руки держали её как-то неловко.

Парень какой-то кричал, вылез из танка, и разрядил автомат, весь, без остатка.

Танки спешили вперёд в линию строго, солнце за гору ушло, вьётся дорога.

Сколько ещё впереди мирных околиц, кто-то сказал из солдат: «Чокнутый горец».

Чокнутый горец…

Таудан жел соғады, сондықтан баяу, күн жүзді жылытты, әйтеуір жеңіл.

Ескі үй тұрған жерде, тек қирандылар, жақын жерде, еңкейген, қарт адам,

сұр шашқа тиді.

Түнде кездейсоқ заряд жақын жерде жарылып, сұр шашты қарт керемет түрде аман қалды.

Бірақ, оянбай, қызым мен немерелерім жатыр, кәрі қолдар ақ шаштың шоқтарын жұлып жатыр.

Оның ұзақ ғұмыры тек еңбек, бар ауыр өмірі тек уайымнан тұрады.

Мұнда көгілдір таулар ғана қартаймайды, соңғы күндер кешікпейді деп ойладым.

Ескі мылтығын алып, ол тыныш жүрді, алыстан күлкі мен әңгіме естілді.

Ағаш көпірдің артындағы жол соғып жатыр, цистерналар оны түзу сызықпен тартты.

Бір қария мылтығын жоғары лақтырып, қолымен әйтеуір ыңғайсыз ұстаған жолда тұрды.

Бір жігіт айқайлап, танктен түсіп, пулеметті түсірді, бәрі із-түзсіз.

Танктер түзу сызықпен алға қарай асықты, күн таудың артына кетті, жол бұралаң болды.

Алда әлі қанша бейбіт шет, бір сарбаз: «Ессіз альпинист» деді.

Ақылсыз альпинист…