Памяти Пастернака - Александр Галич

Разобрали венки на веники,

На полчасика погрустнели…

Как гордимся мы, современники,

Что он умер в своей постели!

И терзали Шопена лабухи,

И торжественно шло прощанье…

Он не мылил петли в Елабуге

И с ума не сходил в Сучане!

Даже киевские письмэнники

На поминки его поспели.

Как гордимся мы, современники,

Что он умер в своей постели!..

И не то чтобы с чем-то за сорок —

Ровно семьдесят, возраст смертный.

И не просто какой-то пасынок —

Член Литфонда, усопший сметный!

Ах, осыпались лапы елочьи,

Отзвенели его метели…

До чего ж мы гордимся, сволочи,

Что он умер в своей постели!

«Мело, мело по всей земле во все пределы.

Свеча горела на столе, свеча горела…»

Нет, никакая не свеча —

Горела люстра!

Очки на морде палача

Сверкали шустро!

А зал зевал, а зал скучал —

Мели, Емеля!

Ведь не в тюрьму и не в Сучан,

Не к высшей мере!

И не к терновому венцу

Колесованьем,

А как поленом по лицу —

Голосованьем!

И кто-то, спьяну, вопрошал:

— За что?

Кого там?

И кто-то жрал, и кто-то ржал

Над анекдотом…

Мы не забудем этот смех

И эту скуку!

Мы — поименно!

— вспомним всех,

Кто поднял руку!..

«Гул затих.

Я вышел на подмостки.

Прислонясь к дверному косяку…»

Вот и смолкли клевета и споры,

Словно взят у вечности отгул…

А над гробом встали мародёры

И несут почётный ка-ра-ул!

Гүл шоқтарын сыпырғыштарға бөліп,

Жарты сағат бойы мұңайып қалдық...

Біз қандай мақтанамыз, замандастар,

Ол төсегінде өлді!

Лабухтар Шопенді азаптады,

Ал салтанатты қоштасу болды...

Ол Елабугадағы ілмектерді жуған жоқ

Ал мен Сучанда жынды болған жоқпын!

Тіпті киевтік хатшылар

Олар оның оянатын уақытында болды.

Біз қандай мақтанамыз, замандастар,

Оның төсегінде өлгені!..

Бұл қырықтан асқан нәрсемен емес -

Тура жетпіс, Өлім жасы.

Кейбір өгей ұл ғана емес -

Әдеби қордың мүшесі, марқұм бағам!

О, шыршаның табандары сынды,

Оның борандары соқты...

Біз немен мақтанамыз, бейбақтар,

Ол төсегінде өлді!

«Бүкіл жер бетінде қар жауып тұр.

Үстелде шам жанып тұрды, шам жанып тұрды ... ».

Жоқ, шам емес -

Люстра өртеніп кетті!

Жазалаушының аузындағы көзілдірік

Олар жарқырап тұрды!

Ал зал есінеп, зал жалықтырды -

Мели, Емеля!

Өйткені, түрмеге емес, Сучанға емес,

Ең жоғары дәрежеде емес!

Ал тікенекті тәжге емес

доңғалақпен жүру,

Бетіндегі бөрене сияқты -

Дауыс!

Ал біреу мас күйінде:

- Не үшін?

Онда кім бар?

Біреу тамақ жеді, ал біреу күрсінді

Әзіл үстінде...

Біз бұл күлкіні ұмытпаймыз

Және бұл скучно!

Біз атымыз!

- бәріміз есімізге түсірейік

Кім қолын көтерді!

«Гың тыныш.

Мен сахнаға шықтым.

Есіктің жақтауына сүйеніп…”

Осылайша жала мен даулар тоқтады,

Мәңгіліктен демалыс алғандай...

Ал тонаушылар табыттың үстінде тұрды

Және олар құрметті ка-ра-улды алып жүреді!