Номера - Александр Галич

Вьюга листья на крыльцо намела,

Глупый ворон прилетел под окно

И выкаркивает мне номера

Телефонов, что умолкли давно.

Словно сдвинулись во мгле полюса,

Словно сшиблись над огнем топоры —

Оживают в тишине голоса

Телефонов довоенной поры.

И внезапно обретая черты,

Шепелявит озорной шепоток:

— Пять-тринадцать-сорок три, это ты?

Ровно в восемь приходи на каток!

Пляшут галочьи следы на снегу,

Ветер ставнею стучит на бегу.

Ровно в восемь я прийти не могу…

Да и в девять я прийти не могу!

Ты напрасно в телефон не дыши,

На заброшенном катке не души,

И давно уже свои «бегаши»

Я старьевщику отдал за гроши.

И совсем я говорю не с тобой,

А с надменной телефонной судьбой.

Я приказываю:

— Дайте отбой!

Умоляю:

— Поскорее, отбой!

Но печально из ночной темноты,

Как надежда,

И упрек,

И итог:

— Пять-тринадцать-сорок три, это ты?

Ровно в восемь приходи на каток!

Боран подъездегі жапырақтарды сыпырды,

Терезе астынан ақымақ қарға ұшып кетті

Және маған сандарды айтады

Ұзақ уақыт дыбысы өшірілген телефондар.

Полюстер тұманда ығысып кеткендей,

От үстінде балталар соқтығысқан сияқты -

Үнсіздікте дауыстар жанды

Соғысқа дейінгі телефондар.

Және кенеттен ерекшеліктерге ие болу,

Жаман сыбыр естілді:

— Бес-он үш-қырық үш, бұл сен бе?

Сағат тура сегізде мұз айдынына келіңіз!

Қарда билейтін джек,

Жел жүгіріп келе жатқан жапқыш сияқты қағады.

Мен дәл сегізде келе алмаймын...

Ал мен тоғызда келе алмаймын!

Телефонмен дем алмау керек,

Қараусыз қалған мұз айдынында жан жоқ,

Ұзақ уақыт бойы олардың «бегаштары»

Мен оны қартқа болмашы ақшаға бердім.

Ал мен сенімен мүлде сөйлеспеймін,

Ал менмен телефон тағдырымен.

Мен тапсырыс беремін:

- Берілу!

Мен сізден жалынып өтінемін:

-Тез, тоқта!

Бірақ түн қараңғылығынан өкінішті,

Үміт сияқты

Және қорлау

Ал нәтиже:

— Бес-он үш-қырық үш, бұл сен бе?

Сағат тура сегізде мұз айдынына келіңіз!