Великая железнодорожная симфония - Аквариум

Я учился быть ребенком, я искал себе причал

Я разбил свой лоб в щебенку об начало всех начал

Ох, нехило быть духовным — в голове одни кресты,

А по свету мчится поезд, и в вагоне едешь ты

Молодым на небе нудно, да не влезешь, если стар

По Голгофе бродит Будда и кричит «Аллах Акбар»

Неизвестно где мне место, раз я в этой стороне

Машинист и сам не знает, что везет тебя ко мне

Есть края, где нет печали, есть края, где нет тоски

Гроб хрустальный со свечами заколочен в три доски

Да порою серафимы раскричатся по весне

Машинист и сам не знает, что везет тебя ко мне

В мире все непостоянно, все истлеет — вот те крест

Я б любил всю флору-фауну — в сердце нет свободных мест

Паровоз твой мчит по кругу, рельсы тают как во сне

Машинист и сам не знает, что везет тебя ко мне

Балалық шақтан үйрендім, Жататын жер іздедім

Мен барлық бастамалардың басы туралы маңдайымды қирандыға айналдырдым

О, рухани болу жаман емес - менің басымда тек кресттер бар,

Ал пойыз бүкіл әлемді асығады, сіз вагонға мінесіз

Көктегі жастарға жалықтырады, бірақ қартайсаң сыймайсың

Будда Голготаны айналып өтіп, «Аллаһ Акбар» деп айғайлайды.

Мен бұл жақта болғандықтан, қайда жататынымды білмеймін

Жүргізушінің өзі сені маған апарып жатқанын білмейді

Мұң жоқ шеті бар, сағыныш жоқ шеті бар

Үш тақтаға шегеленген шамдары бар хрустальды табыт

Иә, кейде серафим көктемде жылайды

Жүргізушінің өзі сені маған апарып жатқанын білмейді

Дүниедегі бәрі мәңгілік, бәрі ыдырайды - бұл крест

Мен барлық флора мен фаунаны жақсы көретін едім - жүректе бос орын жоқ

Локомотивіңіз шеңбер бойымен жүгіреді, рельстер армандағыдай еріп жатыр

Жүргізушінің өзі сені маған апарып жатқанын білмейді