Истребитель - Аквариум

Расскажи мне, дружок, отчего вокруг засада?

Отчего столько лет нашей жизни нет как нет?

От ромашек - цветов пахнет ладаном из ада,

И апостол Андрей носит "Люгер" пистолет?

От того, что пока снизу ходит мирный житель,

В голове все вверх дном, а на сердце маета,

Наверху в облаках реет черный истребитель,

Весь в парче-жемчугах с головы и до хвоста.

Кто в нем летчик - пилот, кто в нем давит на педали?

Кто вертит ему руль, кто дымит его трубой?

На пилотах чадра, ты узнаешь их едва ли,

Но если честно сказать - те пилоты мы с тобой.

А на небе гроза, чистый фосфор с ангидридом,

Все хотел по любви, да в прицеле мир да тла

Рвануть холст на груди, положить конец обидам,

Да в глазах чернота, в сердце тень его крыла...

Изыди, гордый дух, поперхнись холодной дулей.

Все равно нам не жить, с каждым годом ты смелей.

Изловчусь под конец и стрельну последней пулей,

Выбью падаль с небес, может станет посветлей...

Айтшы, досым, айналада неліктен буксир бар?

Неліктен біздің өміріміздің көптеген жылдары жоғалып кетті?

Ромашкалардан - гүлдер тозақтан хош иісті хош иісті,

Ал Эндрю елшісі Люгер тапаншасын алып жүр ме?

Азамат төменнен жүріп келе жатқанынан,

Менің басымда бәрі төңкерілген, бірақ жүрегімде

Бұлттардың үстінде қара жауынгер ұшады,

Басынан бастап құйрығына дейін інжу-маржандар.

Ондағы ұшқыш кім – ондағы педальдарды басқан ұшқыш?

Оған рульді кім бұрады, түтікті кім шегеді?

Пердедегі ұшқыштарда сіз оларды әрең танисыз,

Бірақ шынымды айтсам, ол ұшқыштар – сіз бен біз.

Аспанда күн күркіреп, ангидриді бар таза фосфор,

Мен махаббат үшін бәрін қаладым, бірақ дүние мен күлдің алдында

Кеудедегі кенепті жыртып, қорлауды тоқтатыңыз,

Иә, көзде қара, жүрегінде қанатының көлеңкесі...

Шық, мақтаншақ рух, суық тұмсықпен тұншықтыр.

Бәрібір біз өмір сүрмейміз, жыл өткен сайын батыл боласың.

Мен соңында ойлап, соңғы оқты атамын,

Мен өлікті көктен түсіремін, мүмкін ол жарқырап қалар ...