Генерал Скобелев - Аквариум

Мне снился генерал Скобелев, только что попавший в тюрьму.

Мне снилось, что он говорил с водой, и вода отвечала ему.

Деревья слушали их, вокруг была пустота.

Была видна только тень от круга, и в ней была тень креста.

Дело было на острове женщин, из земли поднимались цветы.

Вокруг них было Белое море, в море громоздились льды.

Женщины стояли вокруг него, тонкие, как тополя.

Над их ветвями поднималась Луна, и под ногами молчала земля.

Генерал оглянулся вокруг и сказал: «Прекратите ваш смех.

Дайте мне веревку и мыло, и мы сошьем платья для всех.

Немного бересты на шапки, обувь из десяти тысяч трав,

Потом подкинем рябины в очаг, и мы увидим, кто из нас прав.»

Никто не сказал ни слова, выводы были ясны.

Поодаль кругом стояли все те, чьи взгляды были честны.

Их лица были рябы от сознанья своей правоты,

Их пальцы плясали балет на курках, и души их были пусты.

Какой-то случайный прохожий сказал: «Мы все здесь, вроде, свои.

Пути Господни не отмечены в картах, на них не бывает ГАИ.

Можно верить обществу, можно верить судьбе,

Но если ты хочешь узнать Закон, то ты узнаешь его в себе.»

Конвой беспокойно задвигался, но пришедший был невидим для них.

А генерал продолжал чинить валенки, лицо его скривилось на крик.

Он сказал: «В такие времена, как наши, нет места ненаучной любви», —

И руки его были до локтей в землянике, а может быть — по локоть в крови.

Между тем, кто-то рядом бил мух, попал ему ложкой в лоб.

Собравшиеся скинулись, собрали на приличный гроб.

Священник отпел его, судья прочитал приговор.

И справа от гроба стоял председатель, а слева от гроба был вор.

Этот случай был отмечен в анналах, но мало кто писал о нем.

Тот, кто писал, вспоминал об общественном, чаще вспоминал о своем.

А деревья продолжают слушать, гудит комариная гнусь,

И женщины ждут продолженья беседы, а я жду, пока я проснусь.

Түрмеге енді ғана түскен генерал Скобелевті армандадым.

Мен оның сумен сөйлескенін армандадым, ал су оған жауап берді.

Ағаштар оларды тыңдады, айнала бос болды.

Шеңбердің көлеңкесі ғана көрінді, ал оның ішінде кресттің көлеңкесі болды.

Бұл әйелдер аралында болды, жерден гүлдер көтерілді.

Олардың айналасында Ақ теңіз болды, теңізде мұз үйінді.

Оның айналасында теректей арық әйелдер тұрды.

Бұтақтарының үстінен ай көтерілді, ал аяқтарының астында жер үнсіз қалды.

Генерал жан-жағына қарап: «Күлкіңді қой.

Маған арқан мен сабын беріңіз, біз бәріне көйлек тігеміз.

Қалпаққа арналған қайың қабығы, он мың шөптен жасалған аяқ киім,

Олай болса, тау күлін ошаққа лақтырайық, қайсысының дұрыс екенін көреміз».

Ешкім үндемеді, тұжырымдар анық болды.

Алыстан жан-жағында көзқарастары шыншыл адамдар болды.

Олардың жүздері өздерінің әділдік санасынан толқынды,

Олардың саусақтары триггерлерде балет биледі, ал олардың жандары бос болды.

Кездейсоқ өтіп бара жатқан біреу: «Бәріміз осында, өзіміздікі сияқтымыз.

Иеміздің жолдары карталарда белгіленбеген, оларда жол полициясы жоқ.

Сіз қоғамға сене аласыз, тағдырға сене аласыз,

Ал егер сіз Заңды білгіңіз келсе, оны өз бойыңызда білетін боласыз”.

Конвой мазасыз қозғалды, бірақ жаңа келген олар үшін көрінбеді.

Генерал етік жөндеуді жалғастырды, оның беті айқайға айналды.

Ол: «Біз сияқты заманда ғылымсыз махаббатқа орын жоқ», - деді.

Ал қолдары құлпынайда шынтағына дейін, бәлкім шынтағына дейін қанға боялған.

Осы уақытта біреу жақын жерде шыбындарды ұрып, маңдайынан қасықпен ұрды.

Жиналғандар жиналып, лайықты табытқа жиналды.

Діни қызметкер оны оқыды, судья үкімді оқыды.

Ал қабірдің оң жағында төраға, сол жағында ұры тұрды.

Бұл оқиға жылнамада атап өтілді, бірақ бұл туралы аз жазды.

Жазған, жұртшылықты еске түсірген, өзін жиі еске түсіретін.

Ал ағаштар тыңдауды жалғастыруда, маса шыбын-шіркей ызылдайды,

Ал әйелдер әңгіменің жалғасын күтеді, мен оянғанша күтемін.