L'Alchimiste - Abd Al Malik

Je n'étais rien, ou bien quelqu echose qui s’en rapproche,

J'étais vain et c’est bien c’que contenait mes poches.

J’avais la haine, un mélange de peur, d’ignorance et de gêne.

Je pleuvais de peine, de l’inconsistance de ne pas être moi-même.

J'étais mort et tu m’as rammené à la vie:

Je disais «j'ai, ou je n’ai pas"tu m’a appris à dire «je suis».

Tu m’as dit: «le noir, l’arabe, le blanc ou le juif sont à l’homme ce que les

fleurs sont à l’eau»

Oh, toi que j’aime et toi, que j’aime.

J’ai traversé tant d’avenues, tellement attendu ta venue

Qu'à ta vue, je ne savais plus si c'était toi, si c'était moi

Si c'était toi, Eh, toi que j’aime je crée ton nom

Dans le désert des villes que j’traversais car

Sûr de ton existence, je savais que tu m’entendrais

Et, toi, que j’aime, Oh, toi… que j’aime

Je n'étais rien, ou bien quelquechose qui s’en rapproche,

J'étais vain et c’est bien c’que contenait mes poches.

J’avais la haine, un mélange de peur, d’ignorance et de gêne.

Je pleuvais de peine, de l’inconsistance de ne pas être moi-même.

J'étais mort et tu m’as rammené à la vie:

Je disais «j'ai, ou je n’ai pas"tu m’a appris à dire «je suis».

Tu m’as dit: «le noir, l’arabe, le blanc ou le juif sont à l’homme ce que les

fleurs sont à l’eau»

Oh, toi que j’aime et toi, que j’aime.

Ni la rue, ni les drames, ne m’ont voilé à ta vue

Même au plus bas, même quand j’disais que tout était foutu!

Je t’aimais comme si je te voyait,

Car si je ne te voyait pas, je savais que j'étais vu par toi.

Et, toi que j’aime.

Tu es un lion et ton coeur est un soleil

L’ultime secours de ceux perdus dans leur sommeil.

Et, toi, que j’aime, Oh, toi… que j’aime

Je n'étais rien, ou bien quelque chose qui s’en rapproche,

J'étais vain et c’est bien c’que contenait mes poches.

J’avais la haine, un mélange de peur, d’ignorance et de gêne.

Je pleuvais de peine, de l’inconsistance de ne pas être moi-même.

Tu es, tu es l’alchimiste de mon coeur

Et, toi, que j’aime, Oh, toi… que j’aime,

Eh… oh, toi que j’aime…

Мен ештеңе емеспін немесе оған жақын бірдеңе болдым,

Мен бекер болдым, бұл менің қалтамда болатын.

Менде қорқыныш, надандық және ұят араласқан жек көрушілік болды.

Мен жаңбыр жаудырдым ауырсыну, өз-өзім болмаудың сәйкессіздігі.

Мен өлдім, ал сен мені тірілттің:

«Менде бар, жоқ» дедім, сен маған «менмін» деп айтуды үйреттің.

Сіз маған: «Адамға қара, араб, ақ немесе еврей не болса, соны айттыңыз

гүлдер суда»

О, мен сүйген сен және мен сүйген сен.

Мен қаншама жолдардан өттім, сіздің келуіңізді көп күттім

Сені көргенде мен сен бе, мен бе білмедім

Егер ол сен болсаң, Ей, сен мен сүйген мен сенің атыңды жараттым

Себебі мен кесіп өткен қалалардың шөлінде

Сенің бар екеніңе сенімдімін, сен мені еститініңді білдім

Ал, сен, мен жақсы көремін, О, сен... мен сүйемін

Мен ештеңе емеспін немесе оған жақын бірдеңе болдым,

Мен бекер болдым, бұл менің қалтамда болатын.

Менде қорқыныш, надандық және ұят араласқан жек көрушілік болды.

Мен жаңбыр жаудырдым ауырсыну, өз-өзім болмаудың сәйкессіздігі.

Мен өлдім, ал сен мені тірілттің:

«Менде бар, жоқ» дедім, сен маған «менмін» деп айтуды үйреттің.

Сіз маған: «Адамға қара, араб, ақ немесе еврей не болса, соны айттыңыз

гүлдер суда»

О, мен сүйген сен және мен сүйген сен.

Көше де, драма да мені сенің көзіңнен жасырмады

Тіпті ең төменгі деңгейде, тіпті мен бәрі бұрмаланған деп айтсам да!

Мен сені көргендей сүйдім,

Өйткені мен сені көрмесем, сені көргенімді білдім.

Ал, сен мен жақсы көремін.

Сен арыстансың, жүрегің – күн

Ұйқыда жоғалғандар үшін соңғы көмек.

Ал, сен, мен жақсы көремін, О, сен... мен сүйемін

Мен ештеңе емеспін немесе оған жақын бірдеңе болдым,

Мен бекер болдым, бұл менің қалтамда болатын.

Менде қорқыныш, надандық және ұят араласқан жек көрушілік болды.

Мен жаңбыр жаудырдым ауырсыну, өз-өзім болмаудың сәйкессіздігі.

Сенсің, сен менің жүрегімнің алхимигісің

Ал, сен, мен жақсы көремін, О, сен... мен сүйемін,

Ех... о, сен мен сүйетін адамсың...