Il niente - Marco Masini

Mi alzo ma meglio se torno a dormire

mi metto a studiare ma senza capire

col vuoto che avanza e ti stritola il viso

un dio che ti scaccia dal suo paradiso.

Non vado neanche a cercarmi un lavoro

a fare concorsi e poi vicono loro

tutto veloce violento incosciente

ci provo a capire e mi perdo nel niente

il niente il niente il niente.

Mi alzo e d’intorno una tabula rasa

di amici di affetti e mi barrico in casa

invece mio padre da bravo ragazzo

ci crede davvero a una vita del cazzo.

Ormai non parliamo e non stiamo pi insieme

ma lui ci riesce a volermi anche bene

un bene invisibile che sembra assente

un uomo capace di credere al niente

al niente al niente al niente.

Mi alzo davvero una volte per tutte

da un letto di cose gi viste e gi dette

e prendo il passato il futuro il presente

li butto in un buco nel buco del niente…

E incontro mia madre che un anno che morta

col solito grande sorriso dolente

mi dice ti passa mi dice sopporta

bisogna imparare ad amare anche il niente

il niente il niente il niente.

Mi alzo da questo lenzuolo di sale

sei tu nel deserto la mia cattedrale

e pure da tempo ben poco ci unisce

e i nostri segreti diventano angoscie.

Si annaspa nel letto ma siamo lontani

abbiamo di tutto ci manca il domani

e per la paura si viene si mente

ma il sesso da solo l’amore del niente

il niente il niente il niente.

Ci aspetta una guerra di fame e macerie

la terra che sputa le nostre miserie

e in mezzo al rumore di feste violente

c’sempre qualcuno che canta il niente…

Eppure c’ancora qualcosa che vale

la voglia di andare incontro alla gente

la vita un ragazzo che urla il giornale

invece il silenzio la voce del niente

il niente il niente il niente

il niente il niente il niente.

Мен тұрамын, бірақ ұйықтасам жақсырақ

Мен оқи бастадым, бірақ түсінбеймін

сіздің бетіңізді ілгерілететін және езетін қуыспен

сені жұмақтан қуып жіберетін құдай.

Мен тіпті жұмыс іздемеймін

жарыстар жасау, содан кейін оларға бару

барлығы тез зорлық-зомбылық бейсаналық

Мен түсінуге тырысамын және мен ештеңеде адаспаймын

ештеңе, ештеңе, ештеңе.

Орнымнан тұрып, бос парақты айналдырамын

жақын достарым және мен өзімді үйде тосқауыл қоямын

оның орнына әкем жақсы бала

ол шынымен де өмірге сенеді.

Біз қазір сөйлеспейміз және енді бірге емеспіз

бірақ ол да мені жақсы көреді

жоқ болып көрінетін көзге көрінбейтін жақсылық

ешнәрсеге сене алмайтын адам

ештеңеге ештеңеге.

Мен шынымен де біржолата тұрамын

бұрыннан көрген және айтылған нәрселердің төсегінен

мен өткенді, болашақты, бүгінді аламын

Мен оларды ештеңенің тесігіне лақтырамын ...

Ал мен бір жыл бұрын қайтыс болған анамды кездестіремін

кәдімгі үлкен ауыр күлімсіреп

ол маған сенен өткенін айтады, мені көтереді дейді

біз ештеңені де жақсы көруді үйренуіміз керек

ештеңе, ештеңе, ештеңе.

Мен осы тұздан тұрамын

сен менің шөлдегі соборымсың

бірақ біраз уақыттан бері бізді өте аз біріктірді

ал біздің сырларымыз азапқа айналады.

Ол төсекте дірілдейді, бірақ біз алыстамыз

бізде ертең сағынатынның бәрі бар

және қорқыныш ойға оралады

бірақ жыныстық қатынас тек ештеңеге деген махаббат емес

ештеңе, ештеңе, ештеңе.

Бізді аштық пен қираған соғыс күтіп тұр

біздің қасіретімізді түкірген жер

және зорлық-зомбылық кештерінің шуының ортасында

Ешқандай ән айтпайтын адам әрқашан болады ...

Дегенмен әлі де құнды нәрсе бар

адамдармен кездесуге шығуға деген ұмтылыс

газетке айқайлайтын бала өмір

оның орнына үнсіздік - ештеңенің дауысы

ештеңе, ештеңе, ештеңе

ештеңе, ештеңе, ештеңе.