Метелица - Виктор Третьяков

Видимо, зима свихнулась с ума,

Видимо, февраль её доконал.

Видимо, зима уж знала сама,

Что не долго её выть белугой.

И нет уже нужды в стараньях врачей —

Каждый год один и тот же финал.

Нам осталось лишь дождаться грачей,

Вслед за этой последней вьюгой.

А больная метелица,

Всё на что-то надеется,

Но доскрипит до конца,

Да и выдохнется —

Никуда не денется…

Как же я себя всю жизнь изводил,

Сколько ж я тебе стихов задолжал,

Сколько облаков я в путь проводил

К берегам твоего причала!

Хватит мне теперь на век куражу,

Проклял я места, где жизнь зимовал.

Потерпи чуть-чуть, и я расскажу,

Как тебя мне там не хватало.

А больная метелица

Всё на что-то надеется,

Но, побелеет с лица,

Да и выдохнется —

Никуда не денется…

Шамасы, қыс есінен шықты,

Оны ақпан айы аяқтаған сияқты.

Қыстың өзі білсе керек

Белуга сияқты жылауға көп уақыт кетпейді.

Дәрігерлердің күш-жігері қажет емес -

Жыл сайын бір финал.

Бізге тек қана тіректерді күту керек,

Осы соңғы бораннан кейін.

Ауыр боран

Барлығы бір нәрседен үміттенеді

Бірақ ол соңына дейін сықырлайды

Иә, және дем шығарыңыз -

Ешқайда бармай...

Өмір бойы өзімді қалай қинадым,

Мен саған қанша өлең қарызмын

Жолда қанша бұлт алып шықтым

Пирстің жағасына!

Ғасырлық батылдық маған жетеді,

Тіршілік қыстаған жерлерді қарғадым.

Кішкене шыда, мен саған айтамын

Мен сені сонда қалай сағындым.

Ауыр боран

Барлығы бір нәрседен үміттенеді

Бірақ, ол бетінен ағарады,

Иә, және дем шығарыңыз -

Ешқайда бармай...