Притча - Владимир Захаров

Море вдруг стало пропастью,

Стелятся скалы чёрные

К берегу чайки бросятся,

Верою окрылённые

Рвутся они сквозь порывистый шторм,

Ближе и ближе их каменный дом…

Вот их стихия настигла опять,

Кто их просил улетать?

Слабые птицы падали,

Ночь оглушая криками

Ветру, ну много надо ли,

С птицей чтоб сладить тихою

Друг ее сильный почти долетел,

Только её он бросать не хотел

Вместе они не прошли этот путь,

Сил не хватило чуть-чуть

Волны подругу вынесли,

Бросив на камни серые

Лёг он на берег илистый,

Рядом с любовью первою

И пролежал пять мучительных дней,

Крылья крест-накрест сомкнувши над ней

Небу он что-то кричал вновь и вновь,

Так умирает любовь…

Теңіз кенеттен тұңғиыққа айналды

Қара тастар жылжиды

Шағалалар жағаға асығады,

Сеніммен шабыттанды

Олар қатты дауылдан өтеді,

Олардың тас үйіне барған сайын жақын ...

Мұнда олардың элементі қайтадан басып озды,

Олардан ұшып кетуді кім сұрады?

Әлсіз құстар құлады

Түнгі саңырау айқайлар

Жел, саған көп керек пе,

Тыныштықты тәтті ету үшін құспен

Оның күшті досы ұшып кете жаздады,

Тек ол оны тастағысы келмеді

Екеуі бірге бұл жолмен өтпеді,

Менің күшім жетпеді

Толқындар менің досымды алып кетті

Сұр тастарды лақтыру

Ол лайлы жағаға жатты,

Алғашқы махаббаттың қасында

Бес азапты күн жатып,

Оның үстінде қанаттары айқаса

Ол қайта-қайта аспанға бірдеңені айқайлады,

Махаббат осылай өледі...