Небо цвета дождя - Аквариум

Долго мы пели про Свет, а сами шли сумраком,

Не замечая за болтовней.

Как ветер играл стеклянными струнами,

Соединяющими наши души с землей.

Мы шли далеко, шли за высокими тайнами,

Шли, потому что иначе нельзя.

А стерегущие дом замолкали и таяли,

Один за другим таяли, таяли, таяли,

В небе цвета дождя.

Пальцы октябрьских святых по-прежнему ласковы,

Только их лиц становится не разглядеть.

Это все я — видно не справился с красками,

Или снова забыл слова, когда хотел петь.

Ничего, скоро январь затрещит за оградою,

Своим ледяным питием вороша и дразня.

Только бы мне устоять.

Но я вижу — я падаю,

Падаю, падаю, падаю, падаю,

В небо цвета дождя.

А еще говорят, что они были с крыльями,

И глаза у них были живая вода.

Но благостные слова опять пахнут пылью,

И нас снова ведут и снова не скажут куда.

А в небе прозрачная тишь, и все ясней ясного,

Времени нет, и значит, мы больше не ждем.

И в синеву сердце возносится ястребом,

Чтобы благословить горящую землю дождем.

Таких бесконечных цветов со мной еще не было,

И за горизонтом, вплотную к нему подойдя.

Видишь, что сети пусты, и ловить было некого,

И никогда не было, не было, не было, не было,

Небо цвета дождя.

Ұзақ уақыт бойы біз Нұр туралы ән айттық, біз өзіміз ымыртта жүргенде,

Сөйлескенді байқамай.

Жел шыны жіптермен ойнағандай,

Жанымызды жермен байланыстыру.

Біз алыс жүрдік, жоғары құпияларды ұстандық,

Басқа жол болмағандықтан бардық.

Ал үйді күзететіндер үнсіз қалды және еріді,

Бірінен соң бірі еріді, еріді, еріді,

Аспанда жаңбырдың түсі.

Қазан әулиелерінің саусақтары әлі нәзік,

Тек олардың бет-әлпеті көрінбейді.

Мұның бәрі менікі - мен түстерді жеңе алмадым,

Немесе ән айтқым келгенде сөздерді ұмытып кеттім.

Ештеңе емес, жақында қаңтар дуалдың артында сықырлайды,

Мұзды сусынымен ол араластырып, мазақ етеді.

Мен қарсы тұра алсам ғой.

Бірақ мен көріп тұрмын - мен құлап жатырмын

Мен құлап жатырмын, құлап жатырмын, мен құлап жатырмын

Аспанға жаңбырдың түсі.

Олар қанатты болды дейді,

Ал олардың көздері тірі су еді.

Бірақ мейірімді сөзден шаң иісі шығады,

Олар бізді қайта-қайта жетелейді, олар бізге қайда екенін айтпайды.

Аспанда мөлдір тыныштық, және бәрі анық емес,

Уақыт жоқ, яғни бұдан былай күтпейміз.

Көк жүрекке сұңқардай көтеріледі,

Жанып жатқан жерге жаңбыр жаусын.

Менде мұндай шексіз гүлдер болған емес,

Ал көкжиектен тыс, оған жақындау.

Көрдің бе, торлар бос, ұстайтын ешкім жоқ,

Және ешқашан болған емес, ешқашан болған емес, ешқашан болған емес,

Аспан жаңбырдың түсі.