Капитан Воронин - Аквариум

Когда отряд въехал в город, было время людской доброты

Население ушло в отпуск, на площади томились цветы.

Все было неестественно мирно, как в кино, когда ждет западня.

Часы на башне давно били полдень какого-то прошедшего дня.

Капитан Воронин жевал травинку и задумчиво смотрел вокруг.

Он знал, что все видят отраженье в стекле и все слышат неестественный стук.

Но люди верили ему, как отцу, они знали, кто все должен решить.

Он был известен как тот, кто никогда не спешил,

Когда некуда больше спешить

Я помню, кто вызвался идти первым, я скажу вам их имена:

Матрос Егор Трубников и индеец Острие Бревна

Третий был без имени, но со стажем в полторы тыщи лет

И прищурившись, как Клинт Иствуд,

Капитан Воронин смотрел им вслед

Ждать пришлось недолго, не дольше, чем зимой ждать весны —

Плохие новости скачут как блохи, а хорошие и так ясны

И когда показалось облако пыли — там, где расступались дома,

Дед Василий сказал, до конца охренев: «Наконец-то мы сошли с ума!»

Приехавший соскочил с коня, пошатнулся и упал назад

Его подвели к капитану, и вдруг стало видно, что Воронин был рад

И приехавший сказал:

«О том, что я видел, я мог бы говорить целый год,

Суть в том, что никто, кроме нас, не знал,

Где здесь выход, и даже мы не знали, где вход».

На каждого, кто пляшет русалочьи пляски, есть тот, кто идет по воде.

Каждый человек — он дерево, он отсюда и больше нигде,

А если дерево растет, то оно растет вверх,

И никто не волен это менять,

Луна и солнце не враждуют на небе, и теперь я могу их понять.

Наверно, только птицы в небе и рыбы в море знают, кто прав,

Но мы знаем, что о главном не пишут в газетах,

И о главном молчит телеграф

И может быть, город назывался Маль-Пасо,

А может быть — Матренин Посад,

Но из тех, кто попадал туда, еще никто не возвращался назад

Так что нет причин плакать, нет повода для грустных дум:

Теперь нас может спасти только сердце,

Потому что нас уже не спас ум,

А сердцу нужны и небо и корни, оно не может жить в пустоте

Как сказал один мальчик, случайно бывший при этом:

«Отныне все мы будем не те».

Отряд қалаға кіргенде адам баласының мейіріміне бөленетін кез болды

Тұрғындар демалысқа шықты, алаңда гүлдер солып қалды.

Барлығы табиғаттан тыс тыныш болды, кинодағыдай тұзақ күтіп тұрғандай.

Мұнарадағы сағат өткен күннің түскі мезгілін соғыпты.

Капитан Воронин бір тал шөпті шайнап, жан-жағына ойлы қарады.

Ол әркім әйнектен шағылысуды көретінін және бәрі табиғи емес қағуды еститінін білді.

Бірақ халық оған әке ретінде сенді, бәрін кім шешуі керек екенін білді.

Ол ешқашан асықпайтын адам ретінде танымал болды

Асықпайтын басқа жер жоқ кезде

Кім бірінші баруға ерікті болғаны есімде, мен олардың есімдерін айтамын:

Теңізші Егор Трубников және Үнді бөрене нүктесі

Үшіншісі аты жоқ, бірақ бір жарым мың жылдық тәжірибесі бар еді

Және Клинт Иствуд сияқты көзін қысып

Оларға капитан Воронин қарады

Қыста көктемді күткеннен артық емес, көп күтуге тура келді -

Жаман жаңалық бүрге сияқты секіреді, бірақ жақсы жаңалық анық

Шаң бұлты пайда болғанда - үйлер бөлінген жерде,

Василий атасы: «Ақыры, біз жынды болдық!» - деді.

Қонақ аттан секіріп түсіп, шалқайып шалқасынан түсіп қалды

Оны капитанға әкелді, кенет Ворониннің қуанғаны белгілі болды

Ал келуші:

«Мен бір жыл бойы көргенім туралы айта аламын,

Түптеп келгенде, бізден басқа ешкім білмеді

Бұл жерде шығу қайда, тіпті біз кіреберістің қай жерде екенін білмедік».

Су перісін билейтін әрбір адам үшін судың үстінде жүретін адам бар.

Әрбір адам ағаш, ол осы жерден және басқа жерде емес,

Ал ағаш өссе, өседі,

Оны өзгертуге ешкімнің еркіні жоқ,

Аспанда ай мен күн таласпайды, енді түсіндім.

Кімнің дұрыс екенін аспандағы құстар мен теңіздегі балықтар ғана білетін шығар,

Бірақ ең бастысы газеттерде жазылмағанын білеміз.

Ал телеграф ең бастысы туралы үнсіз

Мүмкін қала Мал Пасо деп аталды

Немесе Матренин Посад,

Бірақ ол жерге жеткендердің ешқайсысы әлі оралған жоқ.

Сондықтан жылауға негіз жоқ, қайғылы ойларға себеп жоқ:

Енді бізді тек жүрек құтқара алады

Өйткені ақыл бізді құтқармаған,

Ал жүрекке аспан да, тамыр да керек, ол бос өмір сүре алмайды

Кездейсоқ кездескен бір бала:

«Бұдан былай бәріміз басқаша боламыз».