Сто лет одиночества - Зоя Ященко, Белая Гвардия

Уже два года, два долгих года идет бесконечный дождь.

А может быть, просто рисует кто-то капли на моем окне.

От этой сырости гибнут книги, вырастают цветы на стене…

И, Боже мой, как одиноки те, кто приходят ко мне!

Припев: Сто лет одиночества…

Они приходят: то Питер Брейгель, то Сартр, то Рене Магрит…

Дверь давно нараспашку, я не помню, куда подевались ключи…

И тот, кто садится по правую руку, всегда со мной говорит,

А тот, кто садится по левую руку — молчит.

О тебе здесь напоминает лишь бой часов, их неровный ход,

Цитата из Маркеса, вспышки молний, да несколько очень старинных нот.

Уже два года, два долгих года не видно звезд, только дождь идет…

Я смотрю на рисунок из воска, и лучше б я не знала, что тебя ждет —

Однажды, вернувшись из всех Америк, ты будешь стоять у стены —

После стольких столетий разлуки и семнадцати лет войны.

Из парадной напротив выйдет ребенок и спросит, кто ты такой…

Он уйдет, не дождавшись ответа, пронизанный вселенской тоской.

Ты прочтешь на стене эту странную фразу, написанную детской рукой:

Екі жыл толассыз жауды, екі ұзақ жыл.

Немесе біреу менің тереземе тамшыларды тартатын шығар.

Осы ылғалдан кітаптар өледі, қабырғада гүлдер өседі...

Ал, Құдай-ау, маған келгендер қандай жалғыз!

Қайырмасы: Жүз жыл жалғыздық...

Олар келеді: не Питер Брюгель, сосын Сартр, сосын Рене Магрит...

Есік айқара ашылғанына көп болды, кілттердің қайда кеткені есімде жоқ...

Оң жақта отырған адам менімен үнемі сөйлеседі,

Ал сол жақта отырған адам үндемейді.

Тек сағаттың соғуы, олардың біркелкі емес бағыты сізді осы жерде еске түсіреді,

Маркестің дәйексөзі, найзағай жарқылы және өте ескі жазбалар.

Екі жылдан бері, екі жыл бойы жұлдыздар көрінбейді, тек жаңбыр жауып жатыр...

Мен балауыз сызбасын қарап жатырмын, сізді не күтіп тұрғанын білмегенім жақсы болар еді -

Бір күні бүкіл Америкадан оралып, сіз қабырғаға тұрасыз -

Қаншама ғасырлар ажырасып, он жеті жылдық соғыстан кейін.

Қарсы жақтағы есіктен бір бала шығып, кім екеніңді сұрайды...

Жауап күтпей-ақ кете береді, әмбебап сағынышқа толы.

Қабырғадан баланың қолымен жазылған мына бір оғаш сөйлемді оқисыз: