Песня рядового - Зоя Ященко, Белая Гвардия

Когда закончилось все, мы осознали, что остались ни с чем.

Генералы делили победу за нашим плечом.

Мы стояли на коленях в храме среди тысяч свечей,

Благодарили Небо за право пожить ещё.

Корабли уходили без нас, нас не брали на борт,

А в газетах писали, что каждый уцелевший герой,

Нашим домом, похоже, надолго, становился порт,

И рада нам была только та, что звалась сестрой.

Припев:

Это конец войны.

Несколько лет в аду.

Только дождись меня,

Я по воде приду…

Как велика земля!..

Где-то цветут сады,

Мне бы дойти туда,

Мне бы глоток воды…

Неотправленные письма, как испуганные птицы в силках

Ломали крылья, пропадая в почерневших лесах,

Старуха выносила мертвых на костлявых руках,

Живые теряли разум, заглянув ей в глаза.

Мы стояли по горло в трясине, улыбаясь весне,

Мы глохли от взрывов, мы видели вещие сны,

Мы сжигали деревни, и плавилось солнце в огне,

Мы знали слишком много такого, чего знать не должны.

Мы обязаны выжить просто потому, что нас ждут.

И вдруг все затихло, мы не знали, что конец войны…

Не знали, что конец войны…

Нас оставили там, обрекая на самосуд.

Мы сделали все, как нужно, и теперь не нужны.

Припев:

Это конец войны.

Несколько лет в аду.

Только дождись меня,

Я по воде приду,

Я по воде…

Река нас вывела в город вдоль горных цепей.

День за днем оживали кварталы, вставала заря.

Мальчишки гоняли по крышам ручных голубей,

И глядя на них, мы понимали, что не все было зря.

Но мы отравлены дурью, мы чужие на этом пиру.

Эти марши оркестров, фейерверки помпезных ракет,

Эти флаги с гербами, реющие на ветру,

Это наша страна, которой до нас дела нет.

Припев:

Это конец войны.

Несколько лет в аду.

Только дождись меня,

Я по воде приду,

Я по воде…

Бәрі біткенде, біз ештеңесіз қалғанымызды түсіндік.

Генералдар біздің иығымыздағы жеңісті бөлісті.

Біз ғибадатханада мыңдаған шамдардың арасында тізе бүгдік,

Олар көбірек өмір сүру құқығы үшін Аспанға алғыс айтты.

Кемелер бізсіз кетті, олар бізді бортқа отырғызбады,

Газеттерде олар тірі қалған әрбір батырдың

Біздің үй, ұзақ уақыт бойы порт болған сияқты,

Ал апа деген кісі ғана бізді көріп қуанып қалды.

Хор:

Бұл соғыстың соңы.

Бірнеше жыл тозақта.

Тек мені күт

Мен сумен келемін ...

Жер қандай үлкен!

Бір жерде гүлденген бақтар

Мен сонда жеткім келеді

Мен бір жұтым су алғым келеді...

Жіберілмеген хаттар тұзаққа түскен шошақ құстай

Олар қанаттарын сындырып, қара ормандарда жоғалып кетті,

Кемпір өлгендерді сүйекті қолдарына көтеріп,

Тірілер оның көзіне қараса, есінен танып қалды.

Сазда мойынға тік тұрдық, бұлаққа күліп,

Біз жарылыстардан саңырау болдық, пайғамбарлық түс көрдік,

Біз ауылдарды өртеп жібердік, күн отқа еріді,

Біз білмеуіміз керек нәрсені тым көп білдік.

Біз күткендіктен ғана аман қалуға міндеттіміз.

Кенеттен бәрі тынышталды, біз соғыстың аяқталғанын білмедік ...

Соғыс біткенін білмедім...

Біз сол жерде қалдық, линчке ұшырадық.

Біз бәрін қажетінше жасадық, ал қазір бізге қажет емес.

Хор:

Бұл соғыстың соңы.

Бірнеше жыл тозақта.

Тек мені күт

Мен сумен келемін

Мен судамын...

Өзен бізді тау жоталарын бойлай қалаға апарды.

Күннен-күнге ширектер жанданып, таң атты.

Жігіттер үй төбесіндегі көгершіндерді қуды,

Ал оларға қарап, бәрі бекер емес екенін түсіндік.

Бірақ біз ақымақтықпен уландық, бұл тойда жатпыз.

Бұл оркестрлердің марштары, зымырандардың отшашулары,

Елтаңбалары бар бұл жалаулар желмен желбіреді

Бізді ойламайтын біздің ел осы.

Хор:

Бұл соғыстың соңы.

Бірнеше жыл тозақта.

Тек мені күт

Мен сумен келемін

Мен судамын...