Вы так далеко - Зоя Ященко, Белая Гвардия

ВЫ ТАК ДАЛЕКО…

(переписка Ольги Книппер с Антоном Чеховым)

— Сегодня спектакль, я иду по застывшим аллеям,

Прекрасна Москва на пороге двадцатого века.

И радостно мне, и досадно, я так сожалею,

Что здесь, в этом городе, нет одного человека.

Вы так далеко, возле моря, вы снова мне снились,

Я вам напишу это вечером, после премьеры,

Аншлаг, слава Богу, у входа студенты столпились,

Извозчики, дамы в мехах, господа офицеры…

Ищу ваше имя украдкой на яркой афише,

Брожу, будто тень, по Вишневому вашему Саду,

Губами одними молю, пусть никто не услышит:

— Любите меня, мне это надо!

— Вы так далеко, там где снег на деревья ложится,

Я здесь, как полярный медведь, по сугробам скучаю.

А море беснуется, море ревнует и злится,

Я вам напишу это после вечернего чаю.

Дом полон гостей.

Устаю.

Без конца разговоры.

Работаю мало и скверно, все время мешают.

Мир просит дождя, за окном посеревшие горы,

На этой неделе домашних в Москву провожаю.

Счастливые, едут.

А я остаюсь в этом склепе.

И юг не люблю, и почти не скрываю досады.

И выжжено сердце, как выжжены южные степи.

— Любите меня, мне это надо!

Овальная тень фонаря улеглась на страницу.

Замялась закладка.

Качнулась портьера.

Светает.

Так холодно.

Кутаюсь в старое пончо.

Не спится.

Метет и метет.

Я опять ваши письма читаю.

А вы далеко.

Может быть, у ворот Фудзиямы,

На тропах Египта, а может, под небом Шанхая,

И вас окружают такие прекрасные дамы.

А я в этом клетчатом пончо сижу и читаю.

А вы далеко-далеко.

Между нами планеты,

Тоннели метро, этажи, миражей анфилады.

Я жду вас сегодня, и завтра, и будущим летом,

Любите меня, мне это надо!

СІЗ АЛШЫҚСЫЗ...

(Ольга Книппердің Антон Чеховпен хат алмасуы)

- Бүгін спектакль, мен мұздатылған аллеяларда жүрмін,

Мәскеу ХХ ғасырдың табалдырығында әдемі.

Ал мен қуанып, ренжідім, қатты өкінемін

Бұл жерде, бұл қалада бір адам жоқ.

Сен өте алыссың, теңізге жақынсың, мен сені тағы да армандадым,

Мен мұны кешке премьерадан кейін жазамын.

Толық үй, құдайға шүкір, кіре берісте лық толы студенттер,

Такси жүргізушілері, үлбіреген ханымдар, мырза офицерлер...

Мен сіздің атыңызды ашық плакаттан жасырын іздеймін,

Мен сіздің шие бағыңызды көлеңкедей аралап жүрмін,

Жалғыз ауызбен дұға етемін, ешкім естімесін:

«Мені сүй, маған керек!»

- Сіз соншалықты алыссыз, ағаштарға қар жауады,

Ақ аю боп келдім, Сағындым қар үйіндісін.

Ал теңіз ашуланады, теңіз қызғаныш пен ашулы,

Мен мұны сізге түстен кейінгі шайдан кейін жазамын.

Үй қонақтарға толы.

Мен шаршадым.

Шексіз әңгімелер.

Мен аз және нашар жұмыс істеймін, олар үнемі араласады.

Дүние жаңбыр сұрайды, терезе сыртындағы сұр таулар,

Осы аптада мен отбасымды Мәскеуге шығарып саламын.

Бақытты, жүр.

Ал мен осы криптте қалдым.

Ал оңтүстікті ұнатпаймын, ренжігенімді де жасырмаймын.

Ал, оңтүстік даласы күйіп-жанып тұрғандай жүректі күйдіріп жібереді.

«Мені сүй, маған керек!»

Фонардың сопақ көлеңкесі бетте жатты.

Бетбелгі кептеліп қалды.

Перде тербелді.

Жарық болып жатыр.

Сондай суық.

Мен ескі пончоға оранамын.

Ұйқы жоқ.

Сыпыру және сыпыру.

Мен сіздің хаттарыңызды қайтадан оқып жатырмын.

Ал сен алыстасың.

Мүмкін Фудзияма қақпасында,

Мысырдың жолдарында немесе Шанхай аспанының астында,

Ал сіздің айналаңызда сондай сұлу ханымдар бар.

Ал мен мына шашақты пончода отырып кітап оқып жатырмын.

Ал сен алыссың, алыссың.

Арамыздағы планеталар

Метро туннельдері, едендер, сағым анфиладтары.

Мен сені бүгін де, ертең де, келесі жазда да күтемін,

Мені сүй, маған керек!