Сердце моё - Зоя Ященко, Белая Гвардия

Руки мои — что хворост в сыром лесу,

Ноги мои — что пни у засохшей речки.

На коромысле слезы свои несу,

Боль моя, точно пес, скулит на крылечке.

Лето стучится в ставни ветками лип,

Сны с мордами крыс прячутся в норы.

Песня больше похожа на горький всхлип,

Медный пятак луны, и тот выкрали воры.

Я ли не созывала к столу гостей,

Я ли в платьях-монистах не танцевала?

Руки мои — что крылья у лебедей,

Я ли белыми крыльями не обнимала?..

Нынче выйду из дома, глядь — дома нет,

Лес густой, да немые в зарослях птицы.

Я к озерам, а их уж простыл и след,

Так и стою, как сноп посреди светлицы.

Да скажите же, кто там за озером плачет,

Ищет дом да калиточку?

Да скажите же, кто там за пазухой прячет

Сердце мое на ниточке?

Менің қолдарым дымқыл ормандағы қылшықтай,

Менің аяғым құрғаған өзен жағасындай.

Көз жасымды қамытқа салып,

Менің дертім, иттей, подъезде ызылдайды.

Жаз линден бұтақтары бар жапқыштарды қағып тұр,

Егеуқұйрықтардың мұрындары бар армандар тесіктерге тығылады.

Ән ащы жылаға ұқсайды,

Айдың мыс никельі және ұрылар оны ұрлап кетті.

Қонақтарды дастарханға шақырмадым ба,

Мен монисттік көйлектермен билеген жоқпын ба?

Қолдарым аққудың қанатындай,

Ақ қанат құшақтап қалмадым ба?..

Бүгін мен үйден шығамын, қарағым - үй жоқ,

Орман қалың, тоғайда құстар мылқау.

Мен көлдерге келдім, олар ізін басып қалды,

Мен бөлменің ортасында баудай болып тұрмын.

Иә, айтшы, көлдің арғы жағында кім жылап жатыр,

Үй мен қақпа іздеп жүрсіз бе?

Иә, оның қойнында кім тығылып жатқанын айт

Менің жүрегім жіпте ме?