Грустный мотив - Зоя Ященко, Белая Гвардия

Она не умела одеваться.

Она

Не была красивой, казалась смешной.

Писала с ошибками, мало читала,

Курила сигареты, одну за одной.

Она любила плохое кино,

На запястье носила тяжелый браслет,

Красила губы морковной помадой,

Никто не знал, сколько ей лет.

Мы сидели в проходе, на самой галерке,

В бокалах таяли кубики льда.

Забыв обо всем, затаив дыханье,

Мы слушали, как она пела тогда.

Когда она пела, притихли бульвары,

На дальних планетах рождались моря,

Ломались часы, распускался багульник,

Снежные псы толпились в дверях.

Пока она пела, мелькали столетья,

Плакал швейцар, вспоминая войну.

Чей-то ребенок вышел на сцену

С красным цветком, и потрогал струну.

Она улыбнулась кому-то из зала,

Спела на бис очень грустный мотив.

Выйдя в фойе, надевая пальто,

Мы больше не знали, куда нам идти.

Ол қалай киінуді білмеді.

Ол

Ол әдемі емес еді, ол күлкілі болып көрінді.

Қателермен жазды, аз оқыды,

Темекілерін бірінен соң бірін тартты.

Ол жаман фильмдерді жақсы көретін

Ол білегіне ауыр білезік таққан,

Ол ернін сәбіз ерін далабымен бояды,

Оның қанша жаста екенін ешкім білмеді.

Біз дәлізде, галереяда отырдық,

Стакандарда мұз текшелері еріп жатты.

Бәрін ұмытып, тынысыңды басып,

Сол кезде оның қалай ән айтқанын тыңдадық.

Ол ән айтқан кезде бульварлар үнсіз қалды,

Теңіздер алыс планеталарда туды,

Сағат сынды, розмарин гүлдеді,

Есіктерді қар иттер қаптап кетті.

Ол ән салғанда, ғасырлар жыпылықтады,

Есікші соғысты есіне алып жылады.

Сахнаға біреудің баласы шықты

Қызыл гүлмен, жіпке тиді.

Ол аудиториядан біреуге күлді,

Ол мұңды әуенді анкора ретінде айтты.

Фойеге шығып, пальтомды киіп,

Енді қайда барарымызды білмей қалдық.