Дом без ключей - Белая Гвардия, Зоя Ященко

Мы с тобою летучие мыши.

Наши дети гуляют по крышам,

Собирая вишню небес.

Как мы живы?

Мы жить не умеем.

Сколько раз мы с тоскою на шее

Уходили с намоленных мест!..

И нашим ли скрипкам спорить с хохотом постылой войны?

Нашим цветам не дождаться весны…

И синяя ночь водой по стеклу,

Легкие па теней на полу,

Это наш дом без ключей…

Грустные фильмы, шорохи тьмы,

Сладкие сны, уставшие мы…

Мы не ходим в театр

И не учим ролей…

Мы одели в молчание души,

Мы свободны, как мысли игрушек.

Мы спаслись, нас уже не спасти.

Боль — слова, боль — простые движенья.

Мир ломает наш мир как печенье.

Хочется встать и уйти.

Но небо лечит, а звезды учат паденьям без слез.

У этой реки где-то должен быть мост.

И синяя ночь водой по стеклу,

Легкие па теней на полу,

Это наш дом без ключей…

Грустные фильмы, шорохи тьмы,

Сладкие сны, уставшие мы…

Мы не ходим в театр

И не учим ролей…

Сен де, мен де жарамыз.

Біздің балалар төбелерде жүреді,

Аспанның шиесін теру.

Біз қалай өмір сүреміз?

Біз қалай өмір сүретінімізді білмейміз.

Қаншама рет сағынышпен желпінеміз

Олар ғибадат орындарын тастап кетті!..

Ал біздің скрипкашылар жеккөрінішті соғыстың күлкісімен дауласа ала ма?

Біздің гүлдер көктемді күтпейді...

Шыныда суы бар көк түн,

Едендегі жеңіл көлеңкелер,

Бұл біздің кілтсіз үй...

Қайғылы фильмдер, қараңғылықтың сыбдыры,

Тәтті армандар, шаршадық...

Біз театрға бармаймыз

Ал біз рөлдерді үйренбейміз...

Біз жан тыныштығына киіндік,

Біз ойыншықтардың ойлары сияқты еркінміз.

Біз құтқарылдық, енді құтқара алмаймыз.

Ауырсыну – сөз, ауыру – қарапайым қозғалыс.

Әлем біздің әлемді печенье сияқты сындырады.

Орнымнан тұрып кеткім келеді.

Бірақ аспан емдейді, ал жұлдыздар көз жасынсыз құлауды үйретеді.

Бұл өзеннің бойында бір жерде көпір болуы керек.

Шыныда суы бар көк түн,

Едендегі жеңіл көлеңкелер,

Бұл біздің кілтсіз үй...

Қайғылы фильмдер, қараңғылықтың сыбдыры,

Тәтті армандар, шаршадық...

Біз театрға бармаймыз

Ал біз рөлдерді үйренбейміз...